Zo ongeveer luidt de opinie van progressief Nederland in de discussie over de rol van de SGP in de Nederlandse democratie. Deze discussie werd enkele maanden geleden aangezwengeld door een interview met een SGP’er in een regionale krant. De media en andere politieke partijen, de ChristenUnie incluis, stortten zich er gretig op.

Nu bij de recente verkiezingen gebleken is dat de SGP niet van drie naar 76 zetels gegroeid is, is het wellicht dienstig om in alle rust een paar opmerkelijke aspecten uit deze discussie te lichten.

Eerlijk
Een eerste opvallend punt is de schroom die binnen de SGP bleek te bestaan om de discussie over dit punt te voeren. Allerwegen werd de roep gehoord om dit soort discussies vanwege het lage realiteitsgehalte maar niet te voeren. „De meerderheid krijgen we nooit, de media begrijpen ons toch niet en bovendien zijn de verkiezingen aanstaande. Laten we ons een beetje gedeisd houden”, leek de heersende gedachte te zijn.

Dit is merkwaardig. Iedere partij moet volstrekt open en eerlijk durven communiceren over wat zij zou doen bij het behalen van de meerderheid. In feite doet iedere partij dit ook, en wel in haar verkiezingsprogramma. Het SGP-verkiezingsprogramma is niet onduidelijk over het feit dat Gods geboden maatgevend dienen te zijn voor het handelen van de overheid.

Natuurlijk zouden er bij het behalen van de meerderheid praktische vragen rijzen, die met name gaan over de vraag in hoeverre de overheid mag treden in het besloten, privé-domein van burgers. Het is in deze tijd van moderne media een ingewikkelde vraag waar het publieke domein ophoudt en het particuliere domein begint. Dat laat onverlet het uitgangspunt dat het publieke domein conform Gods geboden zal worden ingericht. Dit is overigens iets anders dan de democratie als regeringsvorm afschaffen.

Een ander opvallend punt is de steeds terugkerende drogredenering dat de SGP als enige partij haar mening aan anderen zou willen opleggen. Iédere democratische meerderheid legt haar wil op aan minderheden. Dat is een wezenskenmerk van de democratie. Als meerderheden besluiten nemen, is er altijd wel een minderheid die het er niet mee eens is en tegenstemt. Uiteindelijk zal die minderheid zich daarbij neer moeten leggen.

Om een paar voorbeelden te noemen: de vrijheid van meningsuiting is in Nederland, hoewel erg ruim, toch niet onbegrensd. Minderheden konden ook onder paars niet altijd zeggen wat ze vonden. Paars legde dus haar wil op aan minderheden.

Een ander voorbeeld: wanneer in een gemeente de politieke meerderheid besluit tot een muziekfestijn in de binnenstad, dan heeft de minderheid het lawaai en de overlast maar voor lief te nemen en de wens van de meerderheid te respecteren.

Wanneer de SGP de meerderheid zou krijgen, geldt precies hetzelfde principe. Natuurlijk zullen er dan besluiten genomen worden waar minderheden het niet mee eens zijn. Natuurlijk zullen minderheden die besluiten dienen te respecteren. Dat is nu toch ook zo?

Absolute normen
Ten slotte valt op dat de argumentatie van de progressieven erg selectief is. Zij roepen christenen altijd toe: Er zijn geen absolute normen en waarden. De uitkomst van het democratisch proces bepaalt wat wel mag en wat niet mag. Euthanasie? Als een democratische meerderheid het wil, moet dat kunnen. Een pil van Drion? Als er een meerderheid voor is, moet die pil er komen.

In zijn uiterste consequentie leidt dit denken ertoe dat de uitkomst van het democratisch proces per definitie moreel goed is. Welnu, als de democratie de norm bepaalt, kan iemand dan uitleggen waarom dit opeens niet meer geldt wanneer de SGP een democratische meerderheid zou behalen?

Drs. O. M. van der Tang, ondernemer in de ict-sector en gemeenteraadslid