Leerling van de notaris van de Veluwe
STAPHORST - „Je kunt in de prediking maar het best de gewone gang van zaken aanhouden, dan kom je het verst.” Ds. W. van Hennekeler heeft altijd geprobeerd om dat advies, in zijn jeugdjaren ontvangen van de Nijkerkse predikant ds. C. J. van der Graaf, op te volgen. „Ds. Van der Graaf voer een vaste koers. Hij was voor velen een vraagbaak. Dat leverde hem de bijnaam ”de notaris van de Veluwe” op.”
Wulfert van Hennekeler werd op 1 november 1923 geboren in Nijkerk. Daar stond onder anderen ds. Van der Graaf, 32 jaar lang. „Hij was een evenwichtig predikant, die ik als mijn geestelijke vader zie. Ds. Van der Graaf heeft veel voor mij betekend. Hij was geen geleerde man, maar hij maakte dermate veel werk van zijn preken dat hij de gemeente degelijk onderwijs meegaf. Hij hield niet van bijzonderheden, niet van apartigheid. Als er eens een dienst met een bijzonder karakter was, vroeg men al gauw een ander. Maar ik denk nog steeds met hoogachting aan hem.”Van Hennekeler volgde de handelsschool. Vader dacht in hem een opvolger te hebben voor zijn schildersbedrijfje. „De weg is anders gelopen. Onder de prediking van ds. Van der Graaf kreeg ik de begeerte om ook in de wijngaard te mogen dienen. Als Van der Graaf preekte, dacht ik vaak: Dat wil ik ook!”
Na de Tweede Wereldoorlog studeerde Van Hennekeler theologie aan de Rijksuniversiteit te Utrecht. Met waardering spreekt hij over zijn hoogleraren, met name over prof. M. van Rhijn (kerkgeschiedenis) en dr. A. H. Edelkoort (Oude Testament). „Van Rhijn kon tijdens zijn colleges nog wel eens zomaar de stof onderbreken. Dan ging hij vertellen uit zijn eigen leven. Hij was weliswaar een predikant uit de ethische richting, maar je kon als student bij hem altijd terecht, ook met dieperliggende geestelijke vragen. Hij was een geestelijke psycholoog, die diep in je ziel kon kijken.”
En over Edelkoort: „Als hij college gaf over Amos, dan werd het soms opeens een echt preekje. Dan werd het helemaal stil.”
De 82-jarige emeritus predikant studeert voor zichzelf nog wat in de kerkgeschiedenis. „In de kerkgeschiedenis zie je de grote lijnen lopen van Gods hand in de geschiedenis. Gods vinger bepaalt de loop van de dingen, ook in de kerk. In de vroege kerkgeschiedenis liggen de wortels van het christendom. Zeer onder de indruk kan ik raken van het martelaarsschap van de eerste christenen, van de bloeiperiode van de kerk, en van het werk van grote mannen als Luther, Calvijn en Zwingli. Als Van Rhijn op de universiteit over de reformatoren kwam te spreken, zei hij steevast: In die dagen waren de reuzen op aarde.”
Geoefend volk
Vier gemeenten heeft ds. Van Hennekeler gediend: Molenaarsgraaf (1955), Vreeswijk (1960), Zwartebroek-Terschuur (1963) en Loon op Zand (1969). Veel zijn de herinneringen, vooral aan zijn eerste gemeente, Molenaarsgraaf. „Eenvoudige, fijne mensen had je daar. Je mocht je daar echt een kandidaat voelen. In Molenaarsgraaf waren geoefende ouderlingen van wie je kon leren, Nijs Houweling bijvoorbeeld, en Dirk van Dam. Nijs Houweling kon wel eens in de put zitten, maar als we soms samen op de fiets zaten, dan kon hij zo heel echt zeggen: „En toch dominee, Zijn Naam moet eeuwig de eer ontvangen, hè?” Als God aan Zijn eer kwam, dan veerde Houwelingen alweer op. Of, zoals hij het zelf verwoordde: „Als ik daarover mag zingen, dan kom ik altijd weer wat omhoog.””
Van ervaren ouderlingen wilde ds. Van Hennekeler graag leren. Maar hij had ook altijd in zijn achterhoofd een zinnetje van ds. G. Boer: „Je moet altijd wel zorgen dat je een paar boeken meer gelezen hebt dan je ouderlingen.”
Gewoon Hervormd
Zondags kerkt ds. Van Hennekeler in Rouveen. „Ik houd van gewoon hervormd, van de Gereformeerde Bond, zeg maar. Nee, dat betekent niet dat ik wegloop uit Staphorst, want ik heb hier goede banden. Maar ik pas, denk ik, beter in Rouveen.”
Over kerkelijke onrust wil de predikant weinig kwijt. „Ik ben predikant in de Nederlandse Hervormde Kerk geweest, en dat ben ik gebleven. Zo zie ik dat. Gelukkig heb ik zowel in de Protestantse Kerk als in de Hersteld Hervormde Kerk mijn vrienden. Verdriet heb ik wel over de recente ontwikkelingen. Och, waarom was dat nu toch nodig? Er is zo veel ellende uit voortgekomen. Maar de Heere gaat door met Zijn werk, dat is tot troost te midden van verwarring en verscheurdheid.”
Voor het kerkblad Het Gekrookte Riet schreef ds. Van Hennekeler wel meditaties. Ook werkte hij mee aan de dagboekserie ”Verzamelde aren”. „Wat mij aantrok in Het Gekrookte Riet was dat je er mensen aantrof die bekommerd waren over het verval in de kerk, die probeerden om in de middellijke weg daar iets te doen. Dat sprak me aan, dat raakte me. Voor het overige heb ik altijd een gewone hervormde dominee willen zijn.”
Ds. Tukker
In 1986 ging ds. Van Hennekeler vervroegd met emeritaat. Hij tobde met zijn gezondheid, zowel lichamelijk als psychisch. „Ik had toen niet gedacht dat ik nog zo oud zou worden. Dankbaarheid overheerst. Na vijftig jaar predikantschap zeg ik het graag ds. Tukker na: Ik ben erdoorheen gedragen.”
Wat blijft er over, op 82-jarige leeftijd? „De Heere maakt het nog zo goed met mij dat ik niet mag uitzien naar het einde. Wel zie ik ernaar uit om er getuige van te mogen zijn als Hij met alles een voleinding maakt, dat Hij alles zal zijn en in allen. Dat ik Hem dan zou mogen zien in Zijn heerlijkheid.”
