Europese leiders zadelen ons dus op met een land dat op geen enkel vlak iets te maken heeft met ons beschavingsgebied, geografisch, cultureel, religieus noch etnisch. Bovendien is Turkije een land dat zijn eigen agenda heeft, en die is in essentie niet-Europees (maar wel pan-Turks richting Centraal-Azië) en antichristelijk vanuit een islamitische optiek.Over dit antichristelijke karakter van Turkije vernemen we weinig. Daarom deze korte omschrijving van de manier waarop Turkije omgaat met de minderheid van autochtone christenen (0,2 procent van de 68,8 miljoen inwoners; vooral Assyriërs, Armeniërs en Grieks-orthodoxen).

Aanklachten
Christenen in Turkije worden uitgesloten van posities in overheidsinstellingen of het leger; het wordt hun verboden om geestelijken op te leiden (het laatste Grieks-orthodoxe seminarie in Halki en het Grieks-orthodoxe seminarie van Santa Croce zijn beide in 1971 door de staat gesloten).

Niet-moslims kunnen ook geen privéscholen oprichten. In de overgebleven scholen stelt de staat een tweede directeur aan -een moslim- met vetorecht als het gaat om beslissingen op het gebied van beleid en curricula. Niet-moslims mogen geen nieuwe kerken bouwen en dus worden de erediensten gehouden op enkele door de staat aangewezen plaatsen. Niet erkende groepen, onder andere leden van de Rooms-Katholieke Kerk, komen samen in woningen van particulieren. Christelijke instellingen mogen geen onroerende goederen bezitten. Liefdadigheidsinstellingen zoals ziekenhuizen en weeshuizen moeten bovendien belasting betalen.

Niet-islamitisch proselitisme wordt door justitie vervolgd, alhoewel er officieel geen wet van kracht is die dat ondersteunt. Aanklachten zijn het „verstoren van de vrede”, „belediging van de islam”, het uitvoeren van „niet-toegestane activiteiten”, en het „verspreiden van gevaarlijke literatuur.” Gerechtshoven maken de arrestaties wel ongedaan, maar pas nadat de slachtoffers lang zijn vastgehouden en in hechtenis mishandeld.

Moordaanslagen
De apostolische stoel van de orthodoxe patriarch te Istanbul (ooit Konstantinopel geheten, daarvoor Nova Roma) wordt niet erkend, al bestaat deze bijna 1600 jaar, langer dan de islam zelf. Niet-islamieten zijn regelmatig het slachtoffer van pesterijen van lokale overheden en de Turkse bevolking. Zo worden sommige kerken in Istanbul bewaakt tijdens christelijke feestdagen (bijvoorbeeld het kerstfeest) omdat anders omstanders de kerkgangers lastigvallen of -diensten verstoren.

Vergeet in deze context niet de ontkenning van de genocide op de Armeense christenen (1895, 1909, 1915-1917), de etnische zuivering van Pontus-Grieken uit Klein-Azië (1916-1923), de pogroms tegen Grieken te Istanbul (6 september 1955) en de huidige misdaden (vernietiging van dorpen en kerken, ontvoeringen en moordaanslagen) in Assyrische dorpen in de regio van Tur Abdin en Nusaybin. De Assyriërs -nog zo’n 10.000- ziet men graag verdwijnen want ze zijn de oudste etnoreligieuze minderheid van het land, en daarmee de laatste levende getuigen van het christelijke en pre-Turkse verleden van Anatolië.

Het gebruikelijke excuus is dat deze wantoestanden niets met de islam te maken hebben, maar met „etnische spanningen” voortvloeiend uit „Turks nationalisme.” Maar de structurele vervolging en discriminatie zijn in essentie gericht tegen het christelijke karakter van de getroffen groepen, en niet tegen hun etnische achtergrond. Ze hebben de langzame eliminatie van het christendom als doel, zelfs al gaat het om nog slechts 150.000 mensen.

Deze situatie valt niet te begrijpen zonder aandacht voor de minstens 800 jaar van dhimmitude (het systeem om de aan de islam onderworpen volkeren te regeren) waaronder christelijke volkeren tijdens de overheersing door Turkse moslims voortdurend hebben geleefd.

Gezonde sigaretten
Het huidige Turkije is, net zoals de meeste islamstaten, een moderne vermomming van een sociaal-culturele realiteit die gebouwd werd op de eeuwenlange vernedering en uitbuiting van niet-islamitische populaties die in jihadoorlogen werden veroverd. Het spreekt vanzelf dat het resultaat van die geschiedenis niet verdwijnt in een periode van tachtig jaar semiseculier bestuur. Zolang Turkije als islamitisch land niet in het reine komt met zijn religieus erfgoed zal men niet-moslims nooit tolereren, tenzij als tweederangsburgers die men straffeloos aan hun plaats kan herinneren.

Kan men zich indenken dat deze wantoestanden in Nederland (of een ander Europees land) zouden voorkomen, en vooral dat ze een islamitische bevolking zouden viseren? Kan men zich indenken dat een land dat zich doelgericht en institutioneel antichristelijk opstelt nu de kans krijgt om zich te nestelen in het christelijke beschavingsgebied bij uitstek, namelijk Europa? Denk daaraan wanneer politici Turkije weer eens proberen te verkopen alsof het een pakje gezonde sigaretten is.

De auteur is als islamdeskundige en licentiaat islamologie/arabistiek aan de Katholieke Universiteit Leuven.