Minister Kamp van Defensie en de Tweede Kamer kruisen vandaag en morgen de degens over de defensiebegroting. Die staat, net als voorgaande jaren, in het teken van de zware bezuinigingen die de krijgsmacht bij de formatie van het kabinet-Balkenende zijn opgelegd. De economie trekt echter weer aan.Het kabinet beloofde de burgers op Prinsjesdag dat na het zure nu het zoet weer komt. Geldt dat ook voor de burgers en militairen bij Defensie?

„Er komt volgend jaar niet meer geld voor de krijgsmacht. Deze kabinetsperiode krimpen we het leger in, maar daarbij zorgen we er wel voor dat elk onderdeel het geld krijgt dat het nodig heeft. Dat beginnen de mensen nu te ervaren. Er is bijvoorbeeld meer geld voor investeringen en voor oefeningen. Op die punten merken de militairen dus vooruitgang.

Verder hebben we sinds de kabinetsformatie in 2002 geen verdere bezuinigingen voor de kiezen gehad. We zitten nu in een overgangsperiode. Eerst kenden de defensie-uitgaven een dalende tendens, nu blijven ze gelijk. Ik hoop dat het budget hierna weer ietsje omhoog gaat. De komende kabinetsperiode moet er definitief een breuk met het verleden worden gemaakt. Van mij hoeft het defensiebudget niet eindeloos te groeien, maar als de samenleving hoge eisen stelt aan de krijgsmacht, moet daar meer geld tegenover staan. In de toekomst is er meer reden voor stijging dan voor daling van het defensiebudget.”

Defensie zit nu toch eigenlijk al te krap in haar jasje? Er is immers geen geld voor vervanging van twee in Afghanistan verongelukte Chinook-transporthelikopters.

„Op onze begroting hebben we geen ruimte om die verliezen op te vangen, maar daar gaan we wat aan doen. Ik ben al met minister Zalm van Financiën in gesprek over extra geld om de helikopters te vervangen. Er zal op de een of andere manier een mouw aan gepast moeten worden. Volgend jaar zal er een oplossing gevonden zijn. De helikopters komen echter niet op korte termijn, maar op zijn vroegst in 2007.”

U hebt geen geld voor vervangende helikopters, maar u wilt wel kruisraketten kopen. Waarom?

„Als er ergens in een brandhaard ingegrepen moet worden, dienen militairen dat zo snel mogelijk te doen, met zo min mogelijk schade en zo veilig mogelijk. Dat kan als de krijgsmacht beschikt over goede spullen. Als je bijvoorbeeld een commandocentrum moet bombarderen, kun je een zware bom uit een vliegtuig laten vallen. Maar je weet niet zeker waar die terechtkomt en je loopt daardoor het risico dat er onbedoeld elders schade ontstaat. Het vliegtuig kan ook worden neergehaald.

Het alternatief is de kruisraket. Daarmee kun je vanaf een schip dat in internationale wateren ligt en zichzelf kan beschermen, 24 uur per dag op grote afstand en met grote veiligheid voor je eigen mensen zeer precies een doel uitschakelen.

Kruisraketten kun je ook inzetten als onderhandelingswapen. Door een schip met kruisraketten ergens heen te sturen, voer je de druk op de tegenstander op, terwijl je met hem onderhandelt. Tot na het afvuren van de raket houden wij er controle over. Dat maakt het mogelijk om de daadwerkelijke toepassing van geweld zo lang mogelijk te voorkomen. Het gaat namelijk niet om het gebruiken van geweld, maar om het bereiken van je doel. Als dat zonder geweld kan, door alleen maar met kruisraketten te dreigen, is dat het beste.”

Toch is de Tweede Kamer niet helemaal overtuigd van de noodzaak van de kruisvluchtwapens. Hoe denkt u CDA, ChristenUnie, SGP en de linkse oppositie te overtuigen?

„Door minder schepen van kruisraketten te voorzien dan eerder de bedoeling was. Omdat bovendien de aanschaf verspreid over enkele jaren plaatsvindt, bedraagt de uitgave voor die wapens jaarlijks maar enkele tienden van een procent van de defensiebegroting. Daardoor is het voor iedereen duidelijk dat dit geen onredelijk beslag legt op het budget. Bovendien wil ik dat de Nederlandse krijgsmacht beschikt over wapens die de schade in het inzetgebied beperken en onze mensen zo veilig mogelijk laten werken. Kruisraketten horen daarbij.

Nederland zal overigens nooit op eigen houtje met die kruisvluchtwapens gaan opereren. Wij werken altijd samen met onze bondgenoten en doen wat de VN vinden dat nodig is. Het laatste wat we willen is alleen bij een oorlog betrokken raken.”