Open Doors, de organisatie die zich inzet voor vervolgde christenen, constateert een tegenstrijdigheid na een bezoek aan het rampgebied.„Dit is een belangrijk moment in de geschiedenis van Kasjmir”, zegt een leider van een plaatselijke ondergrondse kerk. Hij verwijst daarmee naar de oproep van de deelstaatregering aan christelijke organisaties om hulp te bieden in dit normaliter gesloten gebied. „Jarenlang heeft een groep extremisten rondgebazuind dat christenen slecht zijn en dat ze met alle geweld mensen proberen te bekeren. Nu kunnen we de onvoorwaardelijke liefde van de Heere Jezus tonen en daarmee de beeldvorming veranderen. We bidden voor godsdienstvrijheid.”

Volgens Open Doors-medewerker Bram van der Tocht, die het rampgebied bezocht, kunnen de slachtoffers nog niet vooruitkijken. „Vrijwel iedereen verkeert nog steeds in een shock. Ik sprak een man en vrouw wier kinderen voor hun ogen door rotsblokken bedolven werden. Het leed is onvoorstelbaar. De mensen willen ook niet geëvacueerd worden, want hun geliefden liggen nog onder het puin.”

„Ook op de lange termijn willen we veel betekenen voor de plaatselijke christenen en de maatschappij”, zegt een christen uit de stad Lahore. „Ons verlangen is om scholen, klinieken en een werkplaats voor het maken van protheses te openen. Over een paar maanden zijn de meeste hulporganisaties weg. Wie helpt de geamputeerden dan weer lopen? Wij, met Gods hulp.” Van der Tocht: „Deze initiatieven helpen de slachtoffers en zorgen bovendien voor werkgelegenheid voor de christenen.”

De situatie voor christenen in het door Pakistan gecontroleerde deel van Kasjmir was en is moeilijk, aldus Open Doors. Moslimextremisten maken er sinds 1970 de dienst uit. Christenen mogen geen land kopen of kerken bouwen en ze moeten in het geheim kerkdiensten houden. Verschillende christenen zijn de afgelopen jaren vermoord.

Voor sommige christenen is de situatie na de aardbeving verslechterd. „Veel moslimextremisten roepen dat de mensen zich weer moeten houden aan de zuivere islam”, zegt een christen die niet met name genoemd wil worden. „Wij bespeuren een steeds vijandiger houding jegens christenen.”

Toch krijgen moslimextremisten niet gemakkelijk voet aan de grond. „Iedereen met hulpgoederen wordt als held binnengehaald. Hoe meer christenen er komen met eten, dekens en medicijnen, hoe vriendelijker wij worden bejegend. Zou het niet fantastisch zijn als uit deze vreselijke aardbeving iets goeds voortkwam en er op de lange termijn meer openheid en vertrouwen ontstond?”