Dat we met de regelmaat van de klok door dit soort berichten worden opgeschrikt, tekent de verwording van onze maatschappij. Gelukkig zijn er nog wel politici en andere gezagsdragers die de alarmklok luiden en publiekelijk nadenken over mogelijkheden om het tij te keren. Gelukkig zijn dat niet alleen personen uit uitgesproken christelijke kring. Zie de hartenkreet van PvdA-Kamerlid Dijsselbloem donderdag in deze krant.In hem valt te prijzen dat hij niet blijft steken, zoals andere commentatoren soms doen, in het wijzen op het ’afschuwelijke’ taboe dat in allochtone kringen rust op seksualiteit. Door hun verwrongen kijk op de omgang tussen man en vrouw kunnen allochtonen niet omgaan met die ’heerlijke’, vrije cultuur die wij in het Westen er op nahouden, zo redeneren velen. Onze, op seksueel gebied volstrekt overprikkelde cultuur, is normaal; allochtonen zijn raar, zo is hun overtuiging.

Dat is natuurlijk een scheve voorstelling van zaken. Welzeker is er in sommige allochtone culturen veel mis met de omgang tussen de geslachten. Zo getuigt het van een vreemde kijk op seksualiteit als een Marokkaanse man zijn vrouw nooit alleen de deur uit laat gaan, omdat ze het, naar zijn mening, dan meteen aan zou leggen met andere mannen. Op een geheel andere wijze is onder Antillianen de man-vrouwverhouding geheel uit balans. Dat mannen daar vaak van de ene vrouw naar de andere trekken, maar nooit de verantwoordelijkheid nemen voor de door hen verwekte kinderen, kan niet los gezien worden van de latere ontsporingen van die kinderen.

Maar het getuigt van blikvernauwing als we het bij die constatering laten. Want zoals bij veel integratieproblemen het geval is, dwingt ook het fenomeen van de groepsverkrachtingen de westerse samenleving om in de spiegel te kijken. Met ons en onze seksuele moraal is ook heel wat mis. Het is moedgevend dat een linkse politicus als Dijsselbloem dat ronduit erkent.

Het valt te hopen dat inzicht binnen de seculiere partijen en in de hele maatschappij nog wat breder wortel schiet. En dat het bovendien nog iets aan diepgang wint. Want het gaat bij de ontsporingen van onze eigen cultuur niet alleen om schaamteloze reclame-uitingen, uitdagende kleding en pornografie. Het gaat net zo goed om het hoge echtscheidingspercentage en het explosief groeiende aantal gebroken gezinnen. Het is immers bekend dat kinderen uit zulke gezinnen zich op jongere leeftijd dan andere kinderen richten op seksuele relaties, terwijl het begrip trouw bij hen minder diep geworteld is.

Wat bij veel politici en opinieleiders helaas ontbreekt, is het doorstoten naar de kern van de problematiek en het durven kiezen voor een radicaal antwoord. Dat antwoord is in dit geval de oude, Bijbelse wijsheid dat het in ere houden van het huwelijk tussen man en vrouw als de enige bedding voor seksualteit, en de kinderen daarin opvoeden, heilzaam is voor de hele maatschappij.