„Misschien vindt niemand dit dagboek interessant”, hield Frits Bolkestein vooraf zijn uitgever voor, zo lezen we in zijn aantekeningen van 9 januari 2004. Ondanks die waarschuwing ligt het inmiddels toch in de winkel, maar de inhoud ervan is inderdaad allerminst boeiend leesvoer. In een ruim 300 pagina’s tellend boekwerk, met als titel ”Grensverkenningen”, brengt Bolkestein ons op de hoogte van waarmee hij zich gedurende de periode van 1999 tot en met 2004 zoal bezighield. Hij was destijds eurocommissaris en beheerde binnen het college van voorzitter Prodi de portefeuille Interne Markt en Belastingen. De functie in het dagelijks bestuur van de EU betekende de kroon op zijn carrière. „Het strekt tot voldoening dat ik een oude ambitie heb kunnen verwezenlijken”, constateert hij in zijn nawoord. Eerder trad hij op als staatssecretaris van Buitenlandse Handel, minister van Defensie en fractievoorzitter van de VVD in de Tweede Kamer.

Bolkestein geldt als een spraakmakend politicus. Hij drukte als leider van de liberalen vaak een stempel op het politieke debat in ons land. Maar wie in dit boek scherpzinnige analyses, intellectuele verhandelingen, verrassende ideeën, heldere inzichten of onthullende vertellingen over de gang van zaken achter de schermen in Brussel verwacht, komt bedrogen uit. Het geheel is weinig meer dan een opsomming van de afspraken in zijn agenda, in de zakelijke en in de privé-sfeer.

Een oppervlakkige tekst dus. Lang niet elke dag komt trouwens aan bod. Een bespreking zus of zo, een lunch met deze of gene, een partijtje tennis met weer een ander, naar een concert: misschien allemaal leuk om te weten, maar daar schaf je dit werk niet voor aan. In staccato treffen we bij diverse bezigheden slechts een enkele commentariërende opmerking aan. Het gaat van de hak op de tak, met bovendien veel vaktaal en de vermelding van reeksen personen die voor de meeste lezers volslagen onbekend zullen zijn.

Wie aan het boek begint, krijgt na verloop van tijd de neiging steeds sneller door te bladeren, omdat de inhoud op den duur smaakt als steeds maar meer van hetzelfde. De lezer hoopt ergens in het vervolg alsnog iets aardigs tegen te komen dat de aankoop rechtvaardigt, maar dit laatste blijft uit. Jammer.