„Dit is bemoedigend. Dank u! Dank u allemaal”, zegt burgemeester E. Olmert van Jeruzalem. Hij was er donderdagavond niet bij, maar sprak de deelnemers toe via het mobieltje dat P. Koelewijn van Christenen voor Israël voor de microfoon hield. Koelewijn vertelt wie hij allemaal op de voorste rij ziet zitten. „Wonderful”, roept Olmert. Het mobieltje vangt ongetwijfeld ook het applaus op dat losbarst.

De stoet is dan inmiddels gearriveerd in de Grote of Sint-Jacobskerk. Daar wordt de manifestatie besloten met een overladen programma van sprekers en zang. De deelnemers hebben een voettocht vanaf het Malieveld via Plein, Binnenhof en een paar nauwe straatjes achter de rug. „Er is geen onvertogen woord gevallen”, benadrukt een van hen tegenover een agente. „Wat zou er gebeurd zijn als de Palestijnen hier gelopen hadden?” De agente geeft een ontwijkend antwoord.

Onvertogen woorden vielen er wel enkele meters naast de stoet. „Hamas! Hamas!” klinkt het luid. En even verderop: „Jihad!” Het is de enige wanklank tijdens de manifestatie. „Het werd me koud om het hart toen ik het hoorde”, zegt CDA-kamerlid Verhagen even later. De vrouw die bij de hoek van de Hofvijver strak voor zich uit staart, met voor zich een bord met de boodschap ”Israël, waar is je geweten?”, wordt door veel deelnemers niet eens opgemerkt.

Zo vredig als de manifestatie verloopt, zo vredig zou Israël het wensen te zijn binnen zijn grenzen. Eindelijk vrede - shalom! Het is de wens die Joodse vertegenwoordigers hartstochtelijk uitspreken en die de deelnemende christelijke organisaties, waaronder Christenen voor Israël en de SGP-jongeren, hen toewensen.

Vrede? De busaanslag daags tevoren in Megiddo ligt nog vers in het geheugen, zo blijkt uit de toespraken en uit de gesprekken onderweg. Een jongen draagt een bord mee met de naam ”Sinai K.”, bekroond door een bloemenkrans. Sinai K. was achttien maanden oud toen ze bij een eerdere Palestijnse bomaanslag omkwam. „We hebben haar moeder beloofd deze naam vanavond mee te dragen”, zegt hij geëmotioneerd. Het bord wordt steeds doorgegeven.

„Sinds vorig jaar zijn er in Israël meer dan 450 mensen omgekomen door terrorisme. Arafat doet er niks aan”, zegt Philipp Pariente in gebroken Nederlands. Zes jaar geleden emigreerde hij vanuit Israël naar Nederland. Ook Amsterdammer J. J. Moed bracht een groot deel van zijn leven in Israël door en diende er ook in het leger. „Hartverwarmend, zoveel steun vanavond. Ik had dit niet verwacht”, zegt hij. M. van der Zwan van het organiserend platform noemt de belangstelling „boven verwachting.”

Uit Groningen en Friesland zijn deelnemers per bus gekomen. „En ze zijn er ook uit België”, zegt een man uit Ommen. Van menselijke steun hangt het niet af, weet hij. „Gód zorgt voor Israël. Toen de Joden Jenin binnenvielen, zagen ze opeens de naam Jahweh in de wolken staan. Ze hebben staan juichen van blijdschap, en dat is geen verzonnen verhaaltje. Natuurlijk zijn de Joden niet allemaal lieverdjes. Maar dat zijn wij ook niet.”

„Wij bidden voor Israël, met name voor de Messiasbelijders”, zegt Amsterdammer P. Boerman. Hij draagt een bord mee waarop hij een deel van Ezechiël 37 vermeldt. De harde lijn van premier Sharon is wat hem betreft wel wat té hard. Toch is hij er om Israël te steunen, „zoals Aäron en Hur de armen van Mozes in de strijd tegen Amalek: de jihad, Hamas, Hezbollah. De mensen worden geïndoctrineerd met broodje-aapverhalen over misdaden van het Israëlische leger. Kijk maar eens op de website van de Israëlische regering; daar worden die verhalen weerlegd.”

Vlaggen en shirts gaan grif van de hand voordat de stoet vanaf het Malieveld vertrekt. Sommigen hebben zich in de Israëlische vlag gewikkeld. Anderen dragen kleine vlaggetjes achter de poten van hun bril. Of in hun opgestoken haar.

Een gemêleerd gezelschap neemt deel aan de manifestatie, van jongen-met-staart tot gezinnen uit de rechterflank van de gereformeerde gezindte. Naar schatting is ongeveer een kwart van de deelnemers Jood. Reeds in de parkeergarage klinkt de shalom-groet. En in het smalle straatje naar het Plein weergalmt even later het lied ”Shalom alechem”: de Eeuwige sluimert en slaapt niet; Hij is de Bewaarder Israëls.

„Vertrappen is het enige wat Arafat kan. Iets goeds heeft deze aartsterrorist nog nooit voortgebracht”, roept voorzitter ds. J. de Vreugd van Christenen voor Israël nadat het Plein volgestroomd is met deelnemers. Overal zwaait de Israëlische vlag heen en weer. „Shalom is onze groet aan al onze vijanden”, zegt opperrabbijn Evers.

„Zonder alles wat Israël doet goed te keuren vinden we dat Israël het recht heeft eigen burgers en territoir te beschermen”, benadrukt SGP-leider Van der Vlies, keer op keer onderbroken door applaus. „Hoe is het mogelijk dat een halve eeuw na de Tweede Wereldoorlog het antisemitisme weer de kop opsteekt. Wij roepen de regering op een goed minderhedenbeleid te ontwikkelen, omdat de spanning van het Midden-Oosten zich verplaatst naar de westerse samenleving.”

„Beschamend, die opleving van het antisemitisme”, zegt CU-kamerlid Rouvoet even later in de bomvolle Grote Kerk. „Joodse jongens komen ons vertellen dat ze hun keppeltje thuis laten uit angst voor verbaal geweld.” Applaus klinkt als Rouvoet erop wijst dat ook het Palestijnse volk onder het geweld lijdt. „Ik denk ook aan onze broeders en zusters, de Palestijnse christenen.”

Aan de kansel hangt een spandoek: ”Om Sions wil zal ik niet zwijgen.” Een Joodse zanggroep zingt van vrede. Het publiek klapt mee; vlaggen wapperen. Ds. J. Koppelaar laakt de kerken die de Palestijnen steunen. „Door de houding van schijnchristenen is het voor de Joden heel moeilijk geworden in Jezus Christus te geloven.” CDA’er Verhagen: „Het kan niet zo zijn dat met Nederlands ontwikkelingsgeld boeken gefinancierd worden die oproepen tot vernietiging van de staat Israël.”

SGP-europarlementariër drs. B. Belder hekelt de houding van de Europese Unie, die „de Joodse staat eenzijdig in de politieke beklaagdenbank plaatst.” Daarmee diskwalificeert de EU zich als vredesmakelaar, vindt Belder. Hij citeert de Joodse christen Da Costa: „Zij hebben, zegge Israël, van ouds my gekweld.” Maar Da Costa wees verder, naar Christus, Die ook voor Israël de uitkomst is: „Niet altijd blijft Isrel der volkeren smaad. Voor hem bad Zijn Koning aan ’t smadelijk kruis. Haast komt de Verlosser tot Israëls huis.”