Na 31 minuten vliegen vanaf Schiphol volgt de door het reisbureau niet aangekondigde tussenlanding op vliegveld Maastricht-Aachen: het toestel staat er een uur aan de grond. Er stappen passagiers met een zachte g in en „vanwege standaardprocedures” staan de deuren van onze Boeing 737 tijdens het bijtanken wagenwijd open. Het tocht vreselijk, maar het cabinepersoneel blijft vriendelijk.

Ruig
Als we weer zijn opgestegen, volgen een eenvoudige maaltijd -kip in mosterdsaus- en mededelingen van de captain over de resterende vliegduur (4 uur en 35 minuten) en de route (Parijs, Bordeaux, Lissabon, Tenerife). Als hij aankondigt dat de temperatuur bij aankomst op Tenerife 23 graden zal zijn, roept achter ons een man met een Rotterdams accent: „Sjaan, heb je je badpak al aan?”

Volgens de captain vliegen we westelijk om Tenerife heen en er zuidelijk onderdoor voor een landing in noordoostelijke richting: bij helder weer -en dat is het- een prima uitgangssituatie voor een vogelvluchtige indruk van het eiland. Tenerife is duidelijk een vulkanisch eiland: kaal en met steile, rotsachtige kusten.

De noordkant is veel bewolkter, regenachtiger en vruchtbaar groen, de kale en rotsachtige zuidkant is waar de toeristenoorden zijn. Die zuidkant baadt in het zonlicht en is redelijk vlak, om daarna steil op te lopen naar de toppen van Pico del Teide, de vulkaan die met zijn 3718 meters het eiland domineert. In de ruige, lichte aarde zijn vanuit de lucht duidelijk de vele percelen zichtbaar die benut worden voor de verbouw van tomaten (onder plastic) en bananen. Dit zijn twee agrarische exportproducten die in grote oppervlakten profiteren van de vulkanische bodem van het eiland en de temperatuur, die ook in de winter zelden beneden de 20 graden komt. We vliegen over de mondaine badplaats Playa de las Americas: een aaneenschakeling van betonnen blokkendozen. Groot, veel, maar vanuit de lucht gezien toch aardig harmonieus.

Brommende koelkast
Na de landing op de nieuwe luchthaven loodst hostess Anita ons in een gereedstaande bus. Na twintig minuten zijn we op onze bestemming: appartementencomplex Primavera, aan de Costa del Silencio, nabij het vissersdorpje Las Galletas. Onderweg vallen de cactussen op; het landschap is dor en droog, kaal en rotsachtig. Overal verrijzen nieuwbouwcomplexen. Met onze bagage zeulen we na het inchecken het halve complex over, over het door de tand des tijds aangetaste zonneterras langs het zwembad tot we zijn waar we blijkbaar wezen moeten: een opgelapt appartement, type vergane glorie.

Het keukenblokje is van een goedkoop soort triplex, herbergt onvoldoende en ongelijk serviesgoed en pannengerei. De koelkast -het binnenlampje is defect- slaat steeds met een klap aan en bromt tijdens het koelen. De badkamer is netjes; het badwater is weliswaar goed heet, maar het loopt te snel weg door een slecht sluitende stop. De telefoon heeft geen buitenlijn. Eenmaal in bed maken we de keur van klachten compleet: de bovenburen van het Spaanse vasteland bouwen een feestje, de bedden piepen en de lakens zijn te kort. Elke tien minuten komt er met veel herrie weer een vliegtuig over. We doen er niet moeilijk over, want kortgeleden hingen we hier zelf boven in de lucht. De kinderen lijken het hier fantastisch te vinden en slapen door alles heen. Waar zeuren we dan nog over?

Gevaren
De volgende morgen om halftien komt Anita haar gasten in het restaurant van Primavera voorlichten over haar diensten tot en met de instructies over de vertrekprocedures aan het eind van de week. Voor mensen met weinig reiservaring is een hostess een uitkomst. Ze kijkt de tickets nog eens na voor het herbevestigen van de terugvlucht, ze heeft een map vol voorbeelduitstapjes (waar ze provisie voor krijgt), informeert over taxitarieven en huurauto’s, over oppas voor de kinderen indien gewenst en ze vertelt waar je in het dorp geld kunt halen.

Op de eerste vakantiedag klinken al bezorgde woorden over de dag van de terugvlucht: „Vrijdag is de drukste dag op vliegveld Reina Sofia. Hou alsjeblieft je handbagage in de gaten.” Daar blijft het niet bij. „Let vooral op als jullie naar Playa de las Americas gaan. Dat is het toeristencircus van Tenerife en het is nu hoogseizoen! Op elke trottoirtegel staat een verkoper van timesharing-appartementen die je mee wil lokken voor een rondleiding. Overal op straat spelen handige oplichters balletje balletje, terwijl handlangers ondertussen je zakken rollen.” En alsof het nog niet genoeg is: „Zigeunerdames bieden je aan je terrastafeltje voor weinig geld bloemen aan. Ze helpen je vriendelijk om wisselgeld uit je portemonnee te halen terwijl ze je daarbij ook ongemerkt van je gouden sieraden ontdoen. Neem ook naar het strand geen waardevolle spullen mee.” Haar laatste woorden sterven weg in het aanzwellend geloei van een laag overvliegend vliegtuig.

Drakenbomen
We genieten van elkaar en van de kinderen en hebben met niemand wat te maken. Ook een sterk verouderd zwembad biedt best vertier en met de mankementen van ons appartement valt heus wel te leven. We kieken de kinderen ergens op een stinkende ezel en vinden in de buurt leuke speeltuintjes. We doen bij een Nederlandse slager boodschappen in een gezellig en betaalbaar winkelcentrum, maar slaan er een bezoek aan een bar over. Liever lopen we met de buggy naar het even verderop gelegen en nog onbedorven Las Galletas voor een cappuccino of een cerveza op een terrasje aan de boulevard.

We maken met z’n allen een tripje naar een bananenplantage, dan weer huren we voor weinig geld een dagje een auto. We toeren het hele eiland rond op benzine die 1 gulden per liter kost, verbazen ons over de schoonheid van de noordkant en de grootte van de hoofdstad Santa Cruz de Tenerife. Onderweg zonnebaden we zelfs even op het per schip aangevoerde saharazand van Playa de las Teresitas. Wat een variatie in landschap, wat een indrukwekkende bergen en wijngaarden, wat een wonderlijke drakenbomen kent het eiland, wat een vriendelijke dorpjes en wat een onbekende historie. De monsterbadplaats Playa de las Americas laten we voor wat het is en we merken de hele week niets van enige criminaliteit of timesharing-verkopers.

Voor mij alleen boekte ik bij Anita een bustocht naar de toppen van de Teide. Ik mijmer er in de ijle lucht, met uitzicht over dagjesmensen in een wonderlijk maanlandschap van basalt en lava. Alleen al over deze excursie zou ik een pagina vol kunnen schrijven.