De twee dames onder behandeling spreken achtereenvolgens over de regen, het verre strand waar ze volgende week zullen liggen en het nieuwe uiterlijk dat je daarbij toch zeker nodig hebt. De een zit al anderhalf uur voor de spiegel, zegt ze. Dat is nog niks, antwoordt de ander, vorige maand heb ik hier vijf uur gezeten. „Maar toen was ik van donkerrood ook weer helemaal blond.”

Zo’n lange reis vraagt flinke offers, dat wordt wel duidelijk. De zomeroutfit die de linkerdame aangemeten krijgt, is nog niet naar haar zin. In het halflange donkerbruine kapsel zitten lichte strepen, maar die moeten aan de zonzijde wat opvallender. De kapster komt met een stenen schaaltje aan en verft hier en daar strepen van een paars papje in het haar. De warmtestraling van een ronddraaiende haardroogkap is bedoeld om de inwerktijd van de chemicaliën te verkorten, legt ze uit.

Omdat mijn geklus in huis niet zo interessant is als de zonnige vakantieoorden van de twee dames, mengt mijn kapster zich liever in het andere gesprek. Ik krijg alle tijd om het schilderwerk te bezichtigen. Onwillekeurig verschuiven de gedachten van het blondeerproces naar het witpleisteren waarover de Heere Jezus sprak. In een scherpe terechtwijzing aan schriftgeleerden en farizeeërs vergeleek Hij hen met witgepleisterde graven: prachtig aan de buitenkant maar van binnen vol doodsbeenderen.

Het kunstwerk in deze dorpskathedraal levert daarmee, en dat voor krap 15 euro, dezelfde les op die cultuurminners en zonaanbidders elders kunnen halen. Want, om maar een paar uitersten te noemen, of we ons nu verpozen bij een verstarde glimlach in het Louvre of aan de met badolie bedekte kust van San Tropez - er zit vaak zo’n zelfde nare bijsmaak aan. Wat een tijd, wat een offers getroosten mensen zich voor het uiterlijk van hun rondwandelende graftombes. Maar wat schuilt er achter de slapen van madonna Lisa, wat gaat er om in het hoofd van de gebronsde blondines aan het strand? Wat beweegt de paarsgelokte dame onder die rondcirkelende droogkap, of die haardos waar een zoemende tondeuse korte metten mee maakt?

„Tja, meneer, uw grijze haren vallen meer op nu het weer kort is.” Een tweede spiegel doorbreekt de gedachtekronkels en bewijst het gelijk van de kapster. Dit is het moment om haar te vertellen van die wijze koning die ooit de grijsheid aanduidde als een sierlijke kroon - maar ze is alweer bij de kale hotelkamers in Antalya waaraan het beloofde uitzicht op de Middellandse Zee ontbreekt.

Het afrekenen is snel gebeurd en de kap draait nog steeds rond, zodat ik het effect van het neutralisatiebad voor het gevaarlijke blondeermiddel niet meer te zien krijg. Antalya, is dat niet vlak bij Perge, de Zuid-Turkse plaats waar Paulus ooit het woord verkondigde? Van die stad resten slechts ruïnes. Sprak hij de badgasten van toen ook aan op het beste versiersel voor vrouwen: niet de vlechten in het haar maar een zachtmoedige en stille geest?

Ook in zijn tijd was er meer aandacht voor het lichaam dan voor de ziel. Twintig eeuwen later is dat niet minder geworden, alle terreurdreiging ten spijt. Een recent onderzoek laat zien dat het aantal kappers de afgelopen tien jaar met ruim 40 procent is toegenomen. En ook al zullen de meeste vrouwen en mannen minder besteden aan make-up dan de 2600 euro die de Britse premier Blair in zes jaar tijd verspijkerde, toch bestaat de indruk dat de belangstelling daarvoor groeit. Er zal wel geen statistiek bestaan van het aantal meters schappen met lippenstift en andere cosmetische liflafjes.

Het pleisterwerk lijkt ook steeds vaker voor te komen boven en onder gedoopte voorhoofden. Soms zo opvallend dat het niet meer bedoeld kan zijn als de zalf die Jezus aanraadt om het vasten voor andere mensen te maskeren. Vreemd - juist daar moet de boodschap van Paulus toch bekend zijn? Het portret dat hij van ons schildert in Romeinen 3 laat zich niet wegpoetsen met wat zalf van de voordeeldrogist. Daar is echte recreatie, herschepping voor nodig.

De auteur is adjunct-hoofdredacteur van het RD.