De aanvragen worden volgens hem bijna allemaal zo goed aangeleverd dat ze „vrijwel steeds” op goedkeuring van de commissie kunnen rekenen. De adviesprocedure voor biomedisch onderzoek neemt ten minste zes maanden in beslag. Ook een „zware openbare hoorprocedure” maakt er deel van uit. Volgens Schroten kan dat best „ietwat soepeler” zonder dat het ten koste gaat van de kwaliteit en de controle.

Die versoepeling kan op verschillende manieren. Schroten oppert bijvoorbeeld de gebruikelijke zware hoorzitting te schrappen of gerenommeerde instituten een soort licentie te geven. Via monitoring houdt de commissie dan de vinger aan de pols.

Van een explosie naar onderzoek via biotechnologie met dieren zal na een versoepeling geen sprake zijn, denkt Schroten. Al was het maar omdat dat onderzoek duur is. Nederland kent volgens de CBD-voorzitter momenteel „zo’n beetje de strengste procedure ter wereld.” In principe mag dergelijk onderzoek niet, tenzij er grote maatschappelijke belangen mee gediend kunnen zijn, zoals bij kankeronderzoek.

Doordat er in een open economie weinig handelsbelemmeringen zijn, kunnen gevolgen van (commerciële) biotechnologie bij dieren echter wel Nederland binnenkomen. Als voorbeeld noemt Schroten het omstreden gloeivisje, dat door een genetische aanpassing licht geeft. „Bij onze commissie zou dat de eindstreep niet halen, omdat het geen substantieel belang dient.” Het Nederlandse beleid voor biotechnologie mag daarom wat hem betreft best eens tegen het licht gehouden worden.

De commissie, die het ministerie van Landbouw adviseert over aanvragen voor biotechnologie bij dieren, kreeg vorig jaar twaalf nieuwe aanvragen binnen. Alle verzoeken betroffen biomedisch onderzoek, aldus de CBD in haar jaarverslag 2004. Het gaat daarbij bijvoorbeeld om onderzoek op de Universiteit Utrecht naar het ontstaan van eetstoornissen.