heeft waardering voor de wijze waarop de onderhandelaars tot een akkoord wisten te komen. Enkele weken geleden werd bij zo’n 100.000 Nederlandse gezinnen de brief bezorgd waarin de megaschikking in de kwestie Dexia over hun dramatisch verlopen beleggingsavontuur met geleend geld werd uitgelegd. Het plan van Wim Duisenberg kwam neer op kwijtschelding van tweederde van de restschuld, voor leden van Eegalease zelfs 100 procent en eenderde restschuld minder voor gedupeerden die een eerder voorstel van Dexia accepteerden.

Vier weken hadden ze om ja te zeggen. En dat deed maar liefst 80 procent van de beleggers. Want ze wilden nog maar één ding: er eindelijk, eindelijk van af zijn.

Kat in de zak
Voor de voorzitter van de twee stichtingen Leasverlies en Eegalease, Gilles Hooft Graafland, zit het grootste deel van zijn klus er nu op. Na drie jaar onderhandelen met en tweeënhalf jaar procederen tégen Dexia Bank weet hij zich verzekerd van de enorme steun van zijn achterban voor de koers die hij vanaf de eerste dag altijd heeft vastgehouden: onderhandelen én vechten tegelijk. Hij verdient alle respect voor dit resultaat: petje af!

Maar net zo veel respect verdient de Belg Dirk Bruneel, directievoorzitter van Dexia Bank Nederland. Voor hem komt er gelukkig een einde aan een niet al te vrolijke periode. „Ik kan straks eindelijk weer mijn echte vak uitoefenen, namelijk bankieren”, zei hij deze week opgelucht. Mede dankzij de grote inzet van Bruneel kan Dexia dit boek nu sluiten. De rekening is niet mals: de schikking kost de bank ruim 1 miljard euro. Maar ook Bruneel wilde ervan af. Met Belgische charme redde hij menigmaal de sfeer bij de lange besprekingen.

De eerste bemiddelingspoging onder leiding van oud-ombudsman Marten Oosting mislukte. Er werd zwaarder geschut in stelling gebracht: het ’grijze kanon’ Wim Duisenberg. Die maakte vanaf het begin al meer kans, omdat Bruneel intussen tot overeenstemming was gekomen met Aegon, het bedrijf waarvan Dexia de ’kat in de zak’ Legiolease had gekocht. Dexia vond dat Aegon een flinke bijdrage moest leveren aan welke financiële tegemoetkoming dan ook. En dat geld kwam er.

Terug naar het grijze kanon. De ex-president van De Nederlandsche Bank en de Europese Centrale Bank was ook in de ogen van Dexia een man met gezag. Toen de gesprekken wéér dreigden te verzanden, greep hij op het juiste moment in en legde hij een voorstel op tafel waarop de partijen alleen nog ja of nee konden zeggen. Slikken of stikken!

Goed compromis
De stichtingen wilden meer, maar konden het niet laten stuklopen op een paar honderd euro per contract. „Met pijn in het hart hebben we toen ingestemd. Maar bij een goed compromis lijden beide partijen pijn”, aldus Hooft Graafland.

En zo komt er een einde aan de grootste financiële claim ooit in Nederland. Wat blijft, is de kater voor veel leasebeleggers. Zij hebben een les geleerd. Beleggen met geleend geld is niet verstandig. Dat zij daar nu een deel van de schade van moeten dragen, is begrijpelijk. Ook mensen die met hun eigen geld belegden, verloren immers op de beurs. Intussen stijgt de beurs weer. Het kriebelt alweer bij sommigen. We zullen zien hoe lang de les van het drama Legiolease wordt onthouden…

De auteur is woordvoerder van de stichtingen Eegalease en Leaseverlies.