Dat blijkt uit een onderzoek van het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) dat vrijdag is gepresenteerd.

Uit het onderzoek, getiteld ”Uit elkaars buurt”, blijkt dat vooral Nederlanders van Turkse afkomst erg weinig contact hebben met het autochtone deel van de samenleving. Twee van de drie Turken in Nederland hebben een overwegend Turkse vrienden- en kennissenkring. Voor Marokkanen geldt dat in iets mindere mate, maar toch heeft ook van hen een ruime meerderheid in de vrije tijd vooral contact met leden van de eigen groep.

De opstellers vinden het veelzeggend dat de tweedegeneratie-Turken en -Marokkanen in de afgelopen jaren steeds minder met autochtonen omgaan. Volgens hen houdt dat verband met de gestaag toegenomen aantallen minderheden in met name de grote steden. „Wat bovendien meespeelt, is de blijvend hoge instroom van Turkse en Marokkaanse huwelijksmigranten”, aldus de opstellers.

Is bij deze twee grootste minderheden de sociale afstand in de afgelopen tien jaar toegenomen, bij Surinamers en Antillianen zijn de contacten met autochtonen gestabiliseerd. De meeste contacten tussen allochtonen en autochtonen hebben plaats bij de vluchtelingengroepen. Vooral Iraniërs en (voormalig) Joegoslaven zijn sterk op contacten met autochtonen gericht, zo blijkt uit het onderzoek.

De toegenomen sociale afstand wijten de opstellers niet alleen aan de sterke gerichtheid van vooral Turken en Marokkanen op de eigen groep, maar ook „aan de geringe mate van contact van de autochtone bevolking met allochtonen.” Slechts een op de drie autochtone Nederlanders blijkt in de vrije tijd zelf contact met allochtonen te onderhouden.

Opvallend is verder dat de verschillende bevolkingsgroepen positiever over elkaar oordelen naarmate ze elkaar beter kennen. „Bekend maakt bemind”, aldus de onderzoekers. Daar is overigens wel een grens aan: Als er te veel allochtonen in korte tijd in een wijk komen wonen, slaat het beeld juist om en overheersen negatieve oordelen. Het meest negatief zijn autochtonen over de Marokkaanse bevolkingsgroep.