Getroffen door kogels in hoofd, hals en borst, klonk het al snel na zessen op de radio. Dat betekent op zijn best zeer ernstig gewond, weet elke ervaren hulpverlener. Toch gaan ze ervoor om nog te redden wat er te redden valt. „En ze hebben er echt alles aan gedaan. Dat kon je zien op de televisiebeelden. Er waren op een gegeven moment wel drie, vier hulpverleningsteams aanwezig”, zegt Ank van Drenth, beleidsmedewerker van de Nederlandse Hartstichting.

„Stabilisatie van de patiënt op de plek des onheils is het doel van de hulp. Vroeger was het ophalen en wegrijden. Primair kijken de hulpverleners naar de vitale functies: bewustzijn, ademhaling en circulatie. Die proberen ze veilig te stellen. Verder kunnen de ambulanceverpleegkundigen, die zijn getraind in de zogeheten pre hospital trauma life support, allerlei medicijnen toedienen om de circulatie en de bloeddruk op peil te houden. Je werkt vervolgens het hele reanimatieprotocol af. Pas daarna kun je beoordelen hoe de situatie is. Alleen een arts mag de dood constateren, ambulanceverpleegkundigen mogen dat niet. Ze hebben zelfs nog een traumahelikopter laten komen. Dat was in die fase kennelijk nog zinvol. In de heli vliegt ook een traumachirurg mee die bijvoorbeeld een slagader kan hechten en zo een ernstige bloeding kan stelpen.”

Van Drenth moest denken aan de beelden van de moord op president Kennedy. „Die is ook intensief medisch geholpen. Reanimatie hoort daar heel specifiek bij.”

Voor de hulpverleners was het volgens Van Drenth een extra aangrijpende situatie. „Ze zijn beroepsmatig bezig, maar het ging om een bekende persoon, die bovendien door een aanslag was geveld. Alles werd ook nog eens gefilmd, dus ze wisten dat ze voor het oog van de natie bezig waren. Het is je vak. De emotionele reactie komt later. Het blijft altijd weer aangrijpend om het leven onder je handen te zien wegvloeien ondanks al je pogingen om het te behouden.”