In die recent opnieuw gestarte tv-serie brengt een aantal koppels twee weken gescheiden van elkaar op een eiland door. Op het eiland bevinden zich ook vrijgezellen met „ondeugende” voorstellen. „Deze voorstellen gooien alle remmen los bij zowel de koppels als de vrijgezellen. Dat levert hele heftige beelden op”, aldus de mensen achter het programma.

Kortweg is het de bedoeling dat paren uit elkaar worden gespeeld. Hoe meer vuige lol, hoe meer banaliteiten, hoe beter. In slaapkamers hangen infraroodcamera’s.

Extra stuitend is dat Temptation Island zich afspeelt op en rond het Thaise eiland Phuket. Iedereen denkt bij die naam onmiddellijk aan de allesverwoestende zeebeving van afgelopen Tweede Kerstdag, waarbij vele tienduizenden mensen omkwamen.

Is het niet bijzonder smakeloos om zo’n vulgair programma uitgerekend op Phuket af te laten spelen?

Mabelie Bruijns, die de woordvoering over het programma voor haar rekening neemt, wil niet meteen op die vraag reageren. Nadat een aantal vragen per mail zijn verstuurd, luidt haar telefonische reactie: „Ik vind het niet zinvol om op uw vraag in te gaan.”

Waarom niet?

„U stelt subjectieve vragen. U bent vooringenomen.”

Kunt u zich voorstellen dat het mensen pijn doet als er in dergelijke programma’s een loopje wordt genomen met zaken als trouw?

„Persoonlijk vind ik trouw heel belangrijk. Verder vind ik het niet relevant om op uw vraag in te gaan.”

Kunt u zich voorstellen dat mensen dit zwak vinden?

„Ja, dat kan ik me voorstellen.”

De vermaaksindustrie moet koste wat het kost doorgaan?

„Ik vind het niet relevant om daarop in te gaan.”

JV

Kunstwerk

Het afgeven van een krachtig statement: dat was voor kunstenaar Lucas Mol uit Amsterdam de aanleiding om op woensdag 4 mei het hek van het Vondelpark te behangen met bordjes. Daarop uitte hij ferme taal. Verboden voor joden, verboden voor christenen, was de boodschap van Mol aan de verbaasde passanten. De les: zorg ervoor dat de geschiedenis zich niet herhaalt.

Zeker één groep moet zich redelijk ongemakkelijk hebben gevoeld: patiënten die lijden aan de ongeneeslijke ziekte kanker. Ook voor hen was er een verbodsbod, want volgens de kunstenaar ligt uitsluiting ook voor hen op de loer.

Op last van klagende omwonenden verwijderde Mol zijn kunstwerk eerder dan gepland. „Geen nood”, zegt hij enkele dagen later monter. „Het protest was te voorzien, maar ik heb mijn punt gemaakt.”

Was dit richting kankerpatiënten niet onnodig kwetsend en provocerend?

„Nee; dan zou het dat ook voor alle andere groepen zijn. Het is grappig om te zien hoe mensen zich soms zo op een bepaald bordje focussen dat ze daardoor het totaal niet meer zien. Ik heb de vinger willen leggen bij de drang om in hokjes te willen denken en alles over één kam te scheren. Iedereen vervalt in wij-zijdenken; elke moslim is zowat een terrorist.”

Is het echt zo erg?

„De overgrote meerderheid van Nederland is tijdens de Dodenherdenking obligaat twee minuten stil en gaat vervolgens over tot de orde van de dag. Het was nodig de mensen aan het denken te zetten.”

JG