Financial Times

De Britse zakenkrant analyseert de kosten en baten van de belangrijkste partijen die meededen aan de verkiezingsstrijd.
„De drie grote Britse partijen hebben allemaal iets om te vieren na de verkiezingen van donderdag. (…) De Labour-meerderheid van 66 [zetels] was wel de kleinst verwachte van de partij, met een verlies van 46 zetels in een verkiezingsstrijd waarin drie ministers hun zetel kwijtraakten. (…) Het nieuws is slechter voor de Conservatieven. Met slechts 197 zetels zouden de Tories er nog 127 moeten winnen voor een parlementaire meerderheid - niet makkelijk in een enkele verkiezing. De meeste winst werd gehaald in Londen en in het zuidoosten. De steun in andere stedelijke gebieden blijft klein, een ernstige zwakte voor een partij met nationale aspiraties.”

The Economist
Het Britse weekblad kijkt vooruit in de laatste termijn van Tony Blair als Brits premier.

„Als politici het einde van hun leven in de macht naderen, beginnen ze weer op de lange termijn te letten. Ze bekommeren zich minder om de loodzware dagelijkse politiek en meer over hoe de geschiedenis over hen zal oordelen. Ze denken minder over hun vooruitzichten of hun populariteit en meer over hun erfenis. (…)

Midden in het fascinerende fenomeen dat Tony Blair heet, zit een paradox. Hij was het die Brittannië veranderde en niettemin teleurstelde. (…) Ooit was iedereen weg van Blair. Dat was voor geen van de partijen goed. Bedwelmd door zijn mediatechnieken, stelden zijn landgenoten niet te veel vragen over de inhoud, waarmee hij de eerste jaren van de macht verknoeide.

Die tijd is nu lang geleden. De Britten staan wantrouwig tegenover Blair en zijn beloftes. En toch, als hij zijn bijzondere talenten gebruikt om het land werkelijk te hervormen, heeft hij nog steeds een kans te voldoen aan de grote verwachtingen die men ooit van hem had.”

Frankfurter Allgemeine

De Duitse kwaliteitskrant constateert dat Blair vroeger de grote stemmentrekker van de Britse arbeiderspartij was, maar nu in een moeilijk parket is komen te zitten.
„Deze keer had het Britse stembiljet een vakje moeten hebben: „Blair, maar met een blauw oog!” Dat zou dan ook een stem op Blair zijn, alleen in een nieuwe betekenis. De twee eerste oogsten in 1997 en 2001 had Tony Blair geleverd. Men vergeet zo snel dat hij eenmaal de meest favoriete regeringsleider sinds mensenheugenis was. De derde zege echter heeft de partij ondanks Blair behaald.

Over de resultaten liggen de lange schaduwen van de oorlog in Irak. Deze voorgeschiedenis heeft Blairs beeld evenwel niet alleen opnieuw vormgegeven. De kiezers hebben ook hun ergernis over de immer voortslepende hervormingen in de publieke dienstverlening afgereageerd. In beide opzichten heeft Blair het vertrouwen verloren. (…) Met zo’n krappe meerderheid als deze zou de regering-Blair drie van de vijf belangrijkste stemmingen uit de voorbije termijn niet hebben kunnen winnen. De ziekenhuishervorming werd slechts met 35 stemmen gered, de nieuwe antiterreurwet met 14, de verdrievoudiging van de studiekosten slechts met 5.”

Le Monde

De Franse krant noemt de verkiezingen „paradoxaal.”

„Tony Blair kan zich zowel afgestraft als gesteund voelen. Afgestraft omdat hij (…) met 37 procent van de stemmen als kampioen van New Labour 4 procent verloor in vergelijking met 2001 en 57 zetels in het Lagerhuis. Voor Blair, die op 6 mei 52 werd, dus een verjaardagscadeau met een bijsmaak.

Maar met een derde achtereenvolgend mandaat en met een comfortabele absolute meerderheid van 66 zetels heeft Blair een topprestatie neergezet. In de moderne geschiedenis van Groot-Brittannië slaagde alleen Margaret Thatcher erin drie overwinningen aan elkaar te rijgen. (…)

Het ”recept-Blair”, dat is het succes in de strijd tegen de werkloosheid. In 1993, onder de Conservatieven, was het werkloosheidspercentage in Groot-Brittannië 10 procent. Blair bracht dit terug naar 4,6 procent (tegen 10,2 in Frankrijk), niet door het aantal bijstandsgerechtigden te laten groeien, maar door de mensen weer aan het werk te krijgen.”

Daily Telegraph

De rechtse Britse krant The Daily Telegraph gaat ook in op het mysterie Tony Blair, ooit de grote stemmentrekker en nu van zijn glans beroofd.
„Ondanks al zijn immense politieke kwaliteiten, is Blair duidelijk niet langer het electorale tegoed dat hij was sinds hij de leider werd. (…) Labours verkleinde meerderheid versterkt daarom de hand van [gedoodverfd opvolger Gordon] Brown indien hij druk wil uitoefenen voor een machtsoverdracht, die Blair heeft aangekondigd vóór de volgende verkiezingen. (…) Wat de Conservatieven betreft, elke partij die drie verkiezingen op rij verliest moet diep nadenken wat ze fout doet, en wat de opponenten goed doen. (…) Wij hebben Blair bekritiseerd voor zijn verwaandheid te denken dat hij zijn partij kon leiden in de verkiezingen om pas plaats te maken voor een aangewezen opvolger op het moment van zijn keuze. In de komende weken zal Blair nog te lijden krijgen van de gevolgen van die domheid.”

Samenstelling: Evert van Vlastuin