Robert Mugabe heeft te kennen gegeven dat hij tot zijn honderdste wil aanblijven als president van Zimbabwe. Vooropgesteld dat de nu 81-jarige dictator tijd van leven krijgt, is een verlenging van zijn ambtstermijn de beste garantie dat het Afrikaanse land de definitieve vernietiging tegemoet gaat.Macht is verslavend, zo blijkt ook nu weer bij Mugabe. De bejaarde leider regeert Zimbabwe al een kwarteeuw met ijzeren hand. En nog weet hij van geen ophouden. De parlementsverkiezingen van vorige week hebben hem een felbegeerde tweederde meerderheid in de volksvertegenwoordiging opgeleverd. Nu kan hij naar believen de grondwet veranderen en daarmee zijn politieke voortbestaan veiligstellen.

Het ’winnen’ van die stembusstrijd was voor Mugabe en consorten overigens bepaald geen moeilijke opgave. Op grond van een omstreden kieswet wist de president zich bij voorbaat verzekerd van dertig zetels voor zijn ZANU-PF-partij in het 150 leden tellende parlement. Volgens de oppositie hebben aanhangers van het staatshoofd met geweld en intimidatie de verkiezingsuitslag van vorige week naar hun hand gezet.

Zimbabwe kan zich dus opmaken voor een nieuwe periode onder Robert Mugabe. Wat dat betekent, heeft het verleden pijnlijk duidelijk gemaakt. Binnen korte tijd slaagde de alleenheerser erin zijn land aan de rand van de afgrond te brengen. Door de onteigening van duizenden blanke boeren -zogenaamd ter compensatie van het koloniale onrecht dat de Britten hun hadden aangedaan- stortte de lucratieve landbouwsector totaal in. Was Zimbabwe eens de welvarende graanschuur van Afrika, vandaag de dag lijdt de bevolking honger, zijn de schappen in de winkels leeg en staan er lange rijen voor de benzinepompen. Om over de aids-problematiek en de gezondheidszorg in het algemeen nog maar niet te spreken.

Intussen staat de internationale gemeenschap erbij en kijkt ernaar. Halfslachtige pogingen van het Gemenebest om Zimbabwe aan te pakken, liepen drie jaar geleden op niets uit. Robert Mugabe hield de ’eer’ aan zichzelf en stapte op eigen initiatief uit het verband van de voormalige Britse kolonies. De maatregel deed de Commonwealth op haar grondvesten schudden.

Zuid-Afrika, dat als regionale grootmacht een doorslaggevende invloed op buurland Zimbabwe zou kunnen uitoefenen, houdt Mugabe al jaren de hand boven het hoofd. President Thabo Mbeki verweert zich steevast met het argument dat hij de weg van stille diplomatie bewandelt om de heerser in Harare op andere gedachten te brengen. Die diplomatie is dan wel heel erg stil, want tot concrete resultaten heeft de bemoeienis van Pretoria nooit geleid.

Nu kan Robert Mugabe er natuurlijk ook niets aan doen dat de Zimbabwaanse bodem geen olierijkdommen herbergt en dat zijn land -voorzover bekend- geen thuishaven voor strijders van het terreurnetwerk al-Qaida is. Want dan zou hij zich ongetwijfeld per direct in de onverdeelde belangstelling van de wereld -met het Westen voorop- kunnen verheugen. Cliché? De Zimbabwaanse bevolking denkt er vermoedelijk heel anders over.