Dit plaatst de serieuze media voor een lastig dilemma. Het is hun taak om het nieuws over deze delicten te verslaan, maar zij creëren daarmee tevens een ongewenste herhaling van dit nieuws. Het is zinvol om dit imitatiegedrag eens nauwgezet te onderzoeken. Dat zou wel eens indringende lessen kunnen opleveren voor heel andere problemen.

Onze samenleving is sterk gericht op erotiek. Veertig jaar geleden -die goede oude tijd?- schreef Godfried Bomans dat een Marsbewoner die hier landen zou, wel de indruk moest krijgen dat hij in een rosse buurt was terechtgekomen.

Het kon vandaag geschreven zijn. Van billboards, erotiekbeurzen, pornobladen, soaps op TV en pikante advertenties tot naveltruitjes: onze samenleving ademt erotiek. Hoe snel en welhaast onontkoombaar zondigen ook christenen met hun ogen wanneer zij op straat veelvuldig geconfronteerd worden met uitdagende reclamebeelden. De tijd kan blijkbaar zó verworden raken, dat het leven van de heiligmaking bijna praktisch onmogelijk wordt. De zonde dringt zich onontwijkbaar op.

De duizenden jongeren die zich dagelijks laven aan de videoclips van MTV en andere zenders moeten wel de indruk krijgen dat groepsseks een normaal verschijnsel is. Evenals het over de grond kruipen van schaars geklede dames aan een hondenketting.

Deze jongeren krijgen een verwrongen visie op seksualiteit ingeprent, waarbij vrouwen slechts gebruikt worden voor eigen gerief. Vrouwen ook bijna vereenzelvigd worden met erotische beleving. Zouden deze voortdurende beelden niet leiden tot navolging? Denk aan recente rapporten waarin werd gemeld hoeveel minderjarige meisjes tegen hun zin zijn gedwongen tot seks of zelfs tot groepsseks en andere experimenten.

Ook valt te wijzen op de groeiende praktijken van loverboys, waarbij meisjes door hun ’vriend’ aangezet worden tot prostitutie. Meisjes worden door hen gezien als gebruiksvoorwerp.

Het is waar, veel mensen die deze beelden dag aan dag via talloze wegen voorgeschoteld krijgen, zullen zelf nooit tot dergelijk gedrag overgaan. Al worden allerlei erotische verlangens dagelijks geprikkeld, toch vervallen zij zelf niet in dit perverse gedrag.

In onze westerse samenleving is men gewend aan deze dubbele houding. Beter gezegd, men is afgestompt. Een gewaagde film die twintig jaar geleden tot morele verontwaardiging kon leiden, wordt vandaag als truttig aangemerkt.

Doorgaans maakt de gemiddelde burger dus een strikte scheiding tussen enerzijds het onzedelijke dat hem uitbundig wordt voorgespiegeld in de media en anderzijds zijn dagelijkse burgerleven.

Deze constante hoogspanning tussen wensdroom en realiteit is echter niet voor iedereen te verdragen. Bij sommigen slaan de stoppen door. Misschien geldt dit wel vooral de allochtone nieuwkomers in ons land. Het is niet toevallig dat juist zij zich in grote mate schuldig maken aan loverboypraktijken en vaak een minachtende kijk hebben op westerse vrouwen. Op straat en in de media worden zij voortdurend geconfronteerd met zaken die bij hen thuis volstrekt ongeoorloofd zijn. Zij hebben echter nooit geleerd om deze twee werelden strikt te scheiden. Het kan zomaar gebeuren dat zij wél handelen, zoals hun wordt aangeprezen.

Wij noemen hen dan psychisch gestoord of schizofreen en eisen verontwaardigd een harde aanpak. In bepaalde zin handelen zij echter consequent. Zij voegen de daad bij onze westerse beelden over de vrouw. Zij oogsten wat wij zaaien. Hun schaamteloze daden mogen niet worden goedgepraat, maar schaamte moet allereerst het gelaat van onze samenleving bedekken. De werkelijke schizofrenie zit hier.

De auteur is beleidsmedewerker voor de SGP-fractie in de Tweede Kamer