Arco is de lieveling van het detachement. Iedereen haalt hem aan, aait hem, stoeit met hem. Arco is vijf jaar en „heel erg aardig.” Al kan hij tijdens de nachtelijke uren veranderen in een beest.

De Mechelse herder is in dienst van de Koninklijke Luchtmacht. Normaal zorgt hij voor de beveiliging van het uitgestrekte luchtmachtterrein in de bossen bij Nieuw Milligen. De afgelopen drie maanden zat Arco samen met zijn geleider Mike Soijo (33) in Kabul, de hoofdstad van Afghanistan.

Ze maakten deel uit van het helikopterdetachement dat vanaf het vliegveld van Kabul zijn diensten bewees aan ISAF, de eerste missie van de NAVO buiten de grenzen van het bondgenootschap.

Woensdag zit de klus erop en komen baas en hond samen terug naar Nederland. De gevechtshelikopters zijn dan een jaar lang actief geweest boven Afghanistan. Zonder overigens een schot te lossen.

De Apaches waren betrokken bij de vondst van een neergestorte Boeing 737 en bij het na zware sneeuwval weer begaanbaar maken van de hoofdaanvoerweg van Afghanistan. Verder werden vanuit de lucht wapenopslagplaatsen en smokkelroutes in kaart gebracht.

„Ik ga nergens naartoe zonder mijn hond”, zegt korporaal Soijo een paar dagen voor vertrek in het Nederlandse kamp op de luchthaven van Kabul. „Het is mijn maatje. Samen uit, samen thuis.”

Voor beide was het de eerste uitzending. „We hebben een goede tijd gehad. Het is net of het gewoon is voor hem. Als we moeten werken, is hij enthousiast.”

Er zaten verschillende luchtmachthonden in Kabul. Ze zorgden dag en nacht voor de bewaking van het munitiecomplex en het platform waarop de helikopters stonden. Ook als er bijvoorbeeld een patroonhouder zoek was, werd Arco ingeschakeld.

Eén keer kwam Soijo buiten de poorten van het kamp met zijn hond in actie. „Bij een onderzoek van de marechaussee in de stad moesten we wat mensen op afstand houden. Een hond schrikt meer af dan een poppetje.”

Soijo kan met zijn hond lezen en schrijven. „Als ik thuis een keer ruzie heb gehad, vertel ik het tegen mijn hond. Aan zijn ogen zie ik dat hij me begrijpt.” Tijdens de heenreis naar Kabul in december vorig jaar moesten de Nederlandse militairen overnachten in tenten op het vliegveld van Termez in Oezbekistan. „Arco heeft toen bij mij op het veldbedje geslapen.”

Volgens de korporaal ziet de hond aan zijn houding wat hij moet doen. „Oogcontact is heel belangrijk. De hond heeft altijd die vragende blik. Wat moet ik? Door met de hond te praten, stel je ’m gerust.”

Op commando verandert Arco in een beest met vervaarlijke tanden. „Het is een wapen, daar moet je wel rekening mee houden. Al kunnen mijn eigen kinderen alles met hem doen.”

De twee kinderen van Soijo, een dochter van 9 en een zoon van 3,5 jaar, missen papa. „Mijn vrouw heeft voor de jongste een foto van mij als screensaver op de computer gezet. Zit-ie soms een tijdje naar te staren.”

Dochterlief hield op school een spreekbeurt over het werk van haar vader. Als klap op de vuurpijl kwam hij langs met Arco. „Een collega van mij ging mee als pakwerker. Dat is zo iemand met een dik pak aan die zich door de hond laat bijten. Dat vonden die kinderen prachtig.”

Zelf hijst Soijo zich ook wel eens in het pak en laat zich dan door andere diensthonden bijten. „Hoe mooier de blauwe plek, hoe beter.” Via e-mail en MSN hield Soijo de afgelopen maanden vanuit Kabul contact met het thuisfront. „De kinderen willen ook altijd weten hoe het met de hond gaat. Het is ook een beetje hun dier.”

Voor hun werk in Afghanistan kregen de uitgezonden militairen van de Koninklijke Luchtmacht begin deze maand een medaille. De onderscheiding werd uitgereikt aan militairen die minimaal dertig dagen aaneengesloten actief zijn geweest binnen ISAF.

Hond Arco werd, samen met vier andere viervoeters, ook onderscheiden. Voor Soijo de gewoonste zaak van de wereld. „Ook honden zijn defensiepersoneel. Ze krijgen weliswaar geen salaris, maar defensie betaalt wel hun eten, verblijf en ziektekosten.”