Een aantal niet nader genoemde werkgevers in een bedrijfstak bedacht op een goede dag dat het een aardig idee was zijn werknemers het groene gras op te sturen, met als doel: netwerken. Een van de werkgevers stelde vier van zijn werknemers in staat op zijn kosten golflessen -van toen nog 100 gulden per uur- te volgen. De werkgever besloot vervolgens een golfclub te sponsoren. Dit leidde ertoe dat vier werknemers die de werkgever uitkoos, regelmatig naar de golfclub konden gaan. De gelukkigen waren de algemeen directeur en vier relatiebeheerders. Het was niet de bedoeling dat zij er zomaar heen zouden gaan. De werknemers mochten maximaal drie andere personen introduceren. De werkgever betaalde hiervoor enkele tienduizenden guldens per jaar.

Zo waren er meer werkgevers in dezelfde bedrijfstak die hun werknemers -soms ook hun partners- op de een of andere manier gratis lieten golfen. Een van hen vergoedde het lidmaatschap van de golfclub aan een van zijn werknemers voor het niet onaardige bedrag van 2660 gulden. De werknemers van een andere werkgever waren lid geworden van een golfteam. De leden van het team waren verplicht een aantal wedstrijden per jaar te spelen, mee te doen aan de competitie en de after-golfborrel en af en toe te golfen met potentiële banken. De werkgever subsidieerde ook hier het grootste deel van de contributiekosten.

De werkgevers waren aangesloten bij één vereniging, die op grond van de afspraken met de Belastingdienst de loonbelasting en premies voor de werkgevers betaalde. Dat was eenvoudig controleren voor de inspecteur. Al snel kwam hij tot de conclusie dat het hier ging om loon. Hij legde de vereniging daarom een naheffingsaanslag loonbelasting op voor een bedrag van 26.528 gulden. Dit bedrag was gebaseerd op de subsidies en kosten die de verschillende werkgevers betaalden om hun werknemers te laten golfen. De werkgeversvereniging was het hier niet mee eens. Na flinke discussies met de inspecteur was een gang naar het gerechtshof in Amsterdam noodzakelijk.

De woordvoerder van de vereniging verdedigde de werkgevers ter zitting. Netwerken wordt steeds belangrijker, meneer de rechter. En waar kan dit netwerken beter plaatsvinden dan op de golfbaan? De werknemers worden daarom gestimuleerd om te gaan golfen. Naar maatschappelijke opvattingen wordt het vergoeden van de golfsport ook niet als beloningsvoordeel ervaren. Bovendien was het niet de bedoeling van de werkgevers om de werknemers te belonen. Naar onze mening is het vergoeden van alle kosten om te kunnen golfen daarom geen loon en is de aanslag onterecht opgelegd.

De rechter gaf een weloverwogen oordeel. Hij betoogde dat sporten en het lidmaatschap van een sportvereniging in het algemeen tot de privé-sfeer behoren. Het vergoeden van de kosten voor sportieve activiteiten is daarmee in principe een voordeel dat de werknemer van zijn werkgever ontvangt. Al deze voordelen zijn loon. Nu is het in dit geval zo dat de werkgevers er op aandringen dat de werknemers gaan golfen ten behoeve van de relatiemarketing. Dit mag dan zo zijn, de werknemers zijn hier, aldus het hof, in geen van de gevallen toe verplicht. Daarom overheerst hier toch het persoonlijke element. Daarbij komt nog dat de betreffende werknemers, gezien hun hoge lonen, de golfsport net zo goed zélf hadden kunnen gaan beoefenen, op eigen kosten.

Kortom, het gaat hier niet om het vergoeden van kosten van activiteiten die de werknemer ertoe in staat stellen zijn baan behoorlijk te vervullen, maar om een aardigheidje richting de werknemer. Dit alles brengt met zich mee dat sprake is van belast loon. Het argument dat naar maatschappelijke opvattingen geen sprake was van een beloningsvoordeel werd door de rechter van tafel geveegd.

Dat de werkgevers hun werknemers niet wílden belonen, deed volgens de rechter niet ter zake. De rechter gaf de inspecteur daarom gelijk. De vergoedingen in verband met de kosten van de golfsport werden dus belast voor de loon- en inkomstenbelasting.