Dan moet, op last van de EU, via de barcode op het etiket van rundvlees het land van geboorte, van mesten, van slacht en van uitsnijden te achterhalen zijn. Verder moet het Europese erkenningsnummer van de slachterij en van de uitsnijderij vermeld staan.

Nu weet de supermarkt lang niet altijd waar zijn vlees vandaan komt. Afzonderlijke supermarkten kunnen het grootste deel van het aangeboden vlees niet traceren tot de bron. Er bestaan weliswaar allerlei ketengarantiesystemen, maar die zijn onvoldoende uitgewerkt om overzicht te krijgen van het totale proces, concludeert het vakblad voor de branche, de Levensmiddelenkrant. Eerder al bleek uit onderzoek van de Consumentenbond dat supermarkten vaak niet bekend zijn met de herkomst van het verkochte kippen- en varkensvlees.

De brancheorganisatie CBL spreekt deze conclusies weer tegen. Die meent dat de meeste supers wel weten van welke slachterij zij het vlees betrekken, en die slachterijen weten dan weer van welke veehouder zij het kregen. Het CBL geeft wel toe dat nog niet in alle gevallen de inmiddels verplichte etikettering op rundvlees al zo compleet is als zou moeten. Voor kip en varken is er alleen op papier ketenaanduiding, maar nog lang niet te herleiden voor de klant.

De etikettering is niet alleen in het voordeel van de klant maar vooral ook van overheden. In geval van bijvoorbeeld een bse-crisis kan met behulp van een heldere ketenaanduiding sneller en gerichter worden gereageerd. Als bekend is waar een besmette partij rundvleesproducten is beland, hoeven niet overal in het land de schappen te worden leeggehaald.