Bloeiende heide: die wil ik met eigen ogen zien en ervaren. De keuze valt op een wandeling bij Blaricum, mede ingegeven door nieuwsgierigheid. Het eerste plaatje dat in mij opkomt bij het Gooi is een grote villa met een paar dure auto’s op de oprit. Dat er ook heide te vinden is –en stoer naaldbos, en een zandverstuiving, en een leemkuil– is een ontdekking.

Op de kaart ligt het bos- en heidegebied tussen Blaricum en Bussum ingeklemd tussen bebouwing en drukke wegen. Daar zie je, als je eenmaal aan de wandel bent, weinig van. Vanaf het parkeerterrein aan de rand van Blaricum loop je via rustige straatjes –met bescheiden optrekjes, maar inderdaad ook met exorbitante villa’s– vlot richting de schaapskooi. En dan ligt de bebouwde wereld voorlopig achter je.

Ik vreesde na die blik op de kaart even voor motorgeraas als achtergrondruis, vanwege de naburige A1 en A27. Dat valt alles mee. Wellicht met dank aan de windrichting én een stevige bries.

De route is prettig gevarieerd, met hier en daar een klimmetje. Je loopt over klinkerstraten en zandpaden, door bos en open landschap en dwaalt zelfs over een landgoed. Onderweg doe je drie heidevelden aan: de Blaricummerheide, de Vliegheide en de Tafelbergheide. Overal is het even paars.

Verlaten is het hier geenszins. Je komt gedurig mensen tegen, meest wandelaars met honden. Dat zal te maken hebben met al die dorpen in de buurt. Ik weet niet of het aan het weer ligt of aan de Gooise aard, maar die passanten waren best vaak in voor een praatje.

„Als je het spoor niet bijster wilt raken, moet je goed lezen en blijven opletten – en niet te veel praten”

Het is een gebied waar tal van (oude) routes doorheen lopen, die elk weer met een eigen paaltje of nummer gemarkeerd worden. De tocht die ik maak gebruikt die, maar schakelt gedurig van het ene naar het andere systeem over. Echt ontspannen loopt dat niet. Als je het spoor niet bijster wilt raken, moet je goed lezen en blijven opletten – en niet te veel praten.

Van het slot van de route maak ik eerlijk gezegd een potje. Er was een harde eindtijd afgesproken, en die kwam in gevaar door een lange koffiepauze, praatjes onderweg en een paar kleine verdwalingen. Ik dacht op eigen houtje en met behulp van een smartphone wel een afsnijding te kunnen maken. Maar dat viel niet mee, in een natuurgebied met vele paadjes die alle kanten op gaan, matig bereik en leeglopende batterijen. Maar het kwam goed.