Presley, die bekendstaat als ”The King of rock ’n’ roll”, kreeg de Bijbel met Kerst 1957 –hij was toen 22 jaar– van een oom en tante. Op het recent geveilde exemplaar staat in gouden letters zijn naam: Elvis Aaron Presley.

Uit de staat waarin de Bijbel bij Presleys dood, op 16 augustus 1977, op zijn nachtkastje werd aangetroffen, blijkt dat hij er vaak in las. En niet zomaar vluchtig, maar aandachtig. De vele strepen onder teksten en de aantekeningen bewijzen dat.

Een paar voorbeelden ter illustratie. Bij Psalm 11 schreef hij: „Ik vertrouw op de Heere en Hij zal mij leiden.” Onder aan Psalm 43 noteerde hij: „Heere, zend me licht en geef me leiding”. En bij Psalm 46: „Wees stil en weet dat God er altijd is”. Duidelijk is dus dat Presley de Bijbel niet slechts voor de vorm las, maar deze serieus ter hand nam. Volgens Joe Moscheo, die een aantal jaren met hem optrok en het boek ”The Gospel side of Elvis” schreef, las de rockzanger vaak in de Bijbel als hij voor een optreden stond. Om rustig te worden.

Elvis’ halfbroer David Stanley vertelde later dat hij hem zeer geregeld in de Bijbel zag lezen. Een geliefkoosd citaat van hem was de tekst 2 Korinthe 5:15, over de noodzaak om niet meer voor zichzelf, maar voor Christus te leven.

Deze berichten over het Bijbelgebruik van Presley staan wel in schril contrast met het bekende beeld van de rockster in glitterpak die tijdens optredens door miljoenen vanwege zijn zangkunst werd toegejuicht en zelfs aanbeden. Hoe valt dit te rijmen met zijn wereldse, liederlijke levensstijl?

Geweten sussen

Om die vraag te beantwoorden, eerst iets over de achtergronden van Elvis Presley. De in 1935 geboren rockster groeide op in de plaats Tupelo in de staat Mississippi. Zijn ouders behoorden tot een pinkstergemeente. In het kerkkoor van die gemeente viel al vroeg de fraaie stem van Elvis op. De gospelsongs leerde hij van kinds af aan. Gospelmuziek heeft ook in zijn latere leven een grote plaats ingenomen.

Mensen die Elvis Presley hebben gekend of gevolgd, zoals bijvoorbeeld de Madrileense voorganger en kunstcriticus ds. José de Segovia, zeggen dat hij nooit helemaal is losgekomen van zijn christelijke opvoeding: „Elvis bleef zijn hele leven het christelijk geloof zelfs als het ene ware geloof beschouwen. Maar dat leidde niet tot een breuk met zijn wereldse levenswijze”, aldus De Segovia.

Ondanks dat Presley van de waarheid van het Bijbels geloof overtuigd was, heeft hij het christelijk geloof nooit persoonlijk toegeëigend. De voorganger van de pinkstergemeente in Memphis, de Amerikaanse stad waarheen de familie Presley in 1948 verhuisde, zei later dat Elvis als jongere trouw deelnam aan het kerkelijk leven, maar „dat er te weinig blijken van een geestelijke ommekeer waren om hem te kunnen dopen en als lid van de gemeente aan te nemen”. Dat de rockzanger later nog wel gospelliederen zong en in de Bijbel las, zou hij volgens deze predikant mogelijk hebben gedaan „om zijn geweten te sussen en de vrede terug te vinden die hij in zijn jeugd heeft gekend.”

Uit deze observaties is duidelijk dat mensen in de VS onomwonden stellen dat Elvis’ leven niet valt te rijmen met het geloof in de Bijbel en het geloof in de Heere Jezus Christus – ondanks zijn regelmatig Bijbelgebruik. „Wie probeert Presleys wereld van rockmuziek en het geloof met elkaar in het reine te brengen, probeert met zijn blote handen een dikke, kromme staaf ijzer recht te buigen”, zegt ds. De Segovia. Dat is de eerste observatie die er bij het leven van Presley valt te maken.

Stempel

Het tweede is dat Elvis’ levensgang duidelijk maakt dat mensen hun leven lang meedragen wat zij in hun (prille) jeugd uit het Woord van God hebben gehoord. Presley is nooit van de Bijbel losgekomen. Terwijl er in de wereld van rock en roll niets te vinden was dat wees op de noodzaak om de Bijbel serieus te nemen.

Veelzeggend zijn de laatste woorden van Elvis. Toen zijn halfbroer David Stanley hem geknield in bad stervende aantrof, bad de 42-jarige Presley: „Wijs me toch een uitweg, o Heere God, ik ben moe en in de war. Ik heb U nodig!” Ouders moeten daarom beseffen dat ze door kinderen te leren uit de Bijbel een blijvend stempel op hen drukken, hoe hun latere levensgang ook is.

En dan de prijs van de Bijbel die enkele weken geleden werd betaald: 120.000 dollar . Waarom? Niet omdat de inhoud van de Bijbel zo kostbaar is. Was dat maar waar. Alleen maar om dat de koning van de rock en roll deze had bezeten. Met andere woorden: omdat deze Bijbel een bijzondere eigenaar heeft gehad. Maar dat is verwerpelijk. Er zijn geen bijzondere Bijbels vanwege de vroegere bezitter. Elke Bijbel is bijzonder, niet om wie deze heeft bezeten, maar om Wie deze aan de mensen heeft gegeven. De Bijbel van Presley is duur gekocht, maar dat geld had beter aan Bijbelverspreiding gegeven kunnen worden.