Wat doe je als je niets te doen hebt?
Tijdens het onderhoud aan ons zendingshuis in Aramba in april installeerde een elektricien zonnepanelen om het hele huis van 240 volt stroom te voorzien. Een dure grap. Hopelijk kunnen we jaren vooruit. Zou het?
Op dit moment verblijven we met ons hele gezin vier weken in Aramba. We genieten de eerste dagen van licht tijdens de donkere avonden, van een kleine koelkast, van onze telefoons, tablets en computers. En dan… na vijf dagen begeeft de gloednieuwe omvormer het.
We weten inmiddels dat er geen bouwmarkt om de hoek staat, dus er zit niets anders op dan onze levensstandaard naar beneden bij te schalen. Voor sommige kinderen is dit een harde dobber. Zeker op een bewolkte dag zien ze de spreekwoordelijke bui al hangen, want nu moet alle stroom bewaard worden voor papa’s werkcomputer.
Pech
Maar wat doe je, als je niets meer te doen hebt? Althans, niets elektronisch meer te doen hebt? Dat is inderdaad een groot verschil met ”niets”. Plotseling komen de kinderen dichter bij de belevingswereld van de Arambakinderen. Nu moeten ze zelf zin gaan geven aan de wereld om hen heen, in plaats van dat de ‘zin’ van de wereld zich aan hen opdringt via de moderne techniek en media.
De kinderen pakken het gelukkig redelijk goed op. Nee, het is niet leuk en niet altijd even gemakkelijk. Maar ze begrijpen dat het gewoon dikke pech is en dat we er niets aan kunnen doen. Ook wel fijn is dat het niemands schuld is. De jongste kinderen rennen buiten rond, spelend met de bal en met kinderen uit het dorp. Een van de oudere kinderen pakt een boek en gaat lezen.
Chips
Een ander trekt er met het gezin van een vriendin op uit naar een ander dorp om een lokale rechtszaak bij te wonen. Een unieke onderdompeling in de lokale Arambacultuur, inclusief een gezonde wandeling van twee keer tweeënhalf uur. Een van de kinderen, die een druk schooljaar heeft gehad en geen zin had in onze trip, zien we helemaal tot rust komen.
En ’s avonds doen we bij het licht van één lampje met z’n allen een spelletje, genietend van een bakje chips en van de tijd met elkaar. En de verhalen komen als vanzelf. We vallen als een blok in slaap, moe van een waardevolle investering in elkaar.
Michel Pauw (1980) is vertaaladviseur en decaan van een vertaalschool in Papoea-Nieuw-Guinea. Hij werd in 2014 met zijn vrouw Erna en hun kinderen voor Wycliffe Bijbelvertalers uitgezonden vanuit de hersteld hervormde gemeente in Woudenberg.
