„Als de rechtbank deze eisen volgt, is er sprake van een monument en een unicum in de Nederlandse strafgeschiedenis”, aldus Anker.

Volgens de Friese advocaat zijn er tussen 1945 en 1995 in Nederland slechts zes mensen tot een levenslange celstraf veroordeeld. Het aantal levenslangen is tussen 1995 en eind 2004 gegroeid tot 25.

„Je kunt dus spreken van een explosieve groei, percentueel gezien”, aldus Anker. Van negen personen is de veroordeling tot levenslang nog niet onherroepelijk. Hun zaken lopen nog. Van het totaal aantal levenslang veroordeelden zijn er nog 22 in leven.

De raadsman verklaart die groei in de eerste plaats uit een verhardend strafklimaat in Nederland. „Je kunt niet zeggen dat het aantal moorden stijgt. Vorig jaar waren het er zelfs minder.” Een andere verklaring voor het stijgende aantal levenslangzaken zou kunnen zijn dat de moorden gruwelijker worden, maar daarbij houdt Anker een stevige slag om de arm.

Bij meervoudige moord -zoals dat het geval was bij de Nomadszaak- was levenslang in beginsel al de standaard. „Drie liquidaties passen dus in het plaatje”, zegt Anker. Toch zijn er ook gevallen waarbij een enkelvoudige moord leidt tot oplegging van levenslang. „Dan is er sprake van een verleden van ernstige zeden- of geweldsdelicten”, aldus Anker.

Een bekend voorbeeld is een cliënt van Anker, J. S., die in 1999 de 7-jarige Chanel Naomi Eleveld gruwelijk misbruikte en vermoordde in zijn woning in Assen. Het hof in Leeuwarden legde hem levenslang op.

Vorig jaar is een recordaantal personen veroordeeld tot levenslang, onder wie de eerste en enige vrouw die deze straf kreeg: de Haagse verpleegster Lucia de B. In vijf andere zaken werd eveneens het levenslang uitgesproken.

Levenslang betekent in Nederland ook daadwerkelijk levenslange opsluiting. Alleen door gratie kan een veroordeelde vervroegd vrijkomen. Een verzoek tot gratie is na 1945 slechts twee keer ingewilligd, in 1969 voor het laatst.