„En de Heere, Zich omkerende, zag Petrus aan; en Petrus werd indachtig het woord des Heeren, hoe Hij hem gezegd had: Eer de haan zal gekraaid hebben, zult gij Mij driemaal verloochenen.”

De verloochening van Petrus is gebeurd zoals de dokter had voorzegd. Dat waar de zieke Petrus zo zeker van was, bleek niet te kloppen. Want in de psalmen, zoals Psalm 30, laat de Heilige Geest volgen: „Eens dacht ik zelfverzekerd: ik zal niet struikelen, nimmer!” Alsof die mens heel zeker was van de kracht van zijn geest. Meteen voegde hij eraan toe: „U verleende, Heere, goedgunstig kracht aan mijn schoonheid. Uw aangezicht hebt U afgewend en ik werd ontsteld.” Wat zei hij daarmee? „Wat ik had, had ik van U, terwijl ik geloofde dat het van mij was. U hebt Uw aangezicht afgewend, U nam van mij weg wat U had gegeven, en ik werd ontsteld. Ik kwam erachter wie ik was, omdat U zich had teruggetrokken.” De Heere heeft Petrus dus voor een bepaalde tijd verlaten om hem, tot diens heil, nederig te maken. Maar toen de Heere hem aankeek, begon Petrus te wenen. Zo kunt u het lezen in het Evangelie. Eerst verloochende hij Hem driemaal en daarmee werd vervuld wat de Heere had voorzegd, en wat staat er dan? „De Heere keek Petrus aan en het schoot Petrus te binnen.” Het schoot Petrus te binnen dat de Heere hem gezegd had: „Eer de haan kraait, zult u Mij driemaal verloochenen.” Petrus ging naar buiten en begon bitter te wenen.

Aurelius Augustinus
bisschop te Hippo
(”Sermo 229-0.1”, 417)