Natuurlijk begrijp ik heel goed dat er nu nogal wat lezers beginnen te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens. Of me op z’n minst beginnen te verdenken van grootheidswaanzin. Gelukkig kan ik in alle eerlijkheid melden dat noch van het een noch van het ander sprake is. Maar zeker in een krant moeten we wel helder en zo exact mogelijk formuleren. En dus zou ik mezelf beter tot de gekroonde mónden dan tot de gekroonde hóófden kunnen rekenen. Al zit de mond ook gewoon in het hoofd, dus met die uitdrukking is feitelijk niks miszegd.

Hoe dan ook: mijn tandarts, die ik goed ken, vond het tijd worden voor wat therapietaal toen ik voor controle bij hem kwam. Ik moest eens gaan investeren in mezelf. En eindelijk goed voor mezelf gaan zorgen.

Ik keek hem lachend aan en dacht dat hij me voor de gek hield. Maar nee, het was bittere ernst. Ik moest écht een kroon nemen. En dus gingen we de lange procedure van de kroning in. Dat is een dingetje, die voorbereiding. Maar met een goede tandarts is het prima te doen. Hier wat boren, daar wat vijlen en… klaar!

Als de noodkroon bevestigd is, komt er een voor mij totaal onverwacht onderdeel van het proces. Er wordt gekeken welke kleur de te maken definitieve kroon moet krijgen. De tandarts en zijn assistente buigen zich met een soort kleurstalen over me heen en via een spiegeltje kan ik meekijken. Nee, deze is echt te wit, vinden ze allebei. En die is te geel. Er worden codes gemompeld en ik kan alleen maar via zo goed als onverstaanbare keelklanken aangeven dat ik echt geen enkel verschil zie. En bovendien: de kroon zit zo ver in m’n mond dat nooit iemand hem kan zien, laat staan dat er in den lande gesproken gaat worden over de kleur ervan.

Net toen de juiste kleur gevonden was, hoorde ik via de radio, die zacht aanstond in de behandelkamer, het nieuws. Weer doden in Oekraïne en Gaza en gesneuvelde Israëlische soldaten.

Ik schaamde me voor zo veel onnodige luxe.