Uw dochter en uw zoon willen beiden zowel op muziek als op sport. Dat past niet bij uw budget en niet bij uw tijd. Er zal dus een keuze gemaakt moeten worden. Keuzes maken is een belangrijke vaardigheid die we dagelijks nodig hebben. Het kunnen maken van een doordachte keuze helpt uw kinderen om meer controle over zichzelf te hebben. De moeite waard dus om erin te investeren.

Het maken van een keuze houdt in dat het ene wel kan en het andere niet. Dat kan frustratie geven, maar dat is niet erg. Kinderen die kunnen omgaan met frustratie worden stabielere volwassenen. Ouders moeten niet alle problemen voor hun kind uit de weg willen ruimen. Ik hoorde van de ontwikkelingspsycholoog Steven Pont deze doordenker: „Als we voor ons kind alle hobbels (problemen en tegenslagen) gladstrijken, dan komt het kind later de berg van de volwassenheid niet op.”

Nu concreet: Vertel uw kinderen dat er een keuze gemaakt zal moeten worden en waarom. Vraag hun de voor- en nadelen van beide keuzes op te schrijven. Het denkwerk is belangrijker dan het schrijfproduct en is vanzelfsprekend op het niveau van uw kind. Bespreek de voor- en nadelen met uw kinderen. Mist u belangrijke aspecten? Stel dan de vraag: „Heb je ook gedacht aan…?” Bespreek ook of er voor bepaalde nadelen een oplossing is. Wat kan het kind zelf doen? Wat als de keuze van het kind toch te duur blijkt?

Is er een goedkopere oplossing? Bijvoorbeeld een muzikale kennis of vriend die iets wil doen tegen een schappelijk tarief? Kan uw zoon of dochter een keer, of meerdere keren, meedoen aan een gastles? Dat kan de keuze ook makkelijker maken of het echt iets voor hem of haar is.

Een keuze brengt ook altijd consequenties met zich mee. Bespreek die ook vooraf als dat mogelijk is. Bijvoorbeeld bij een wispelturig kind dat het vaak na twee keer wel gezien heeft: „Als je kiest voor pianoles dan doen we dat ook minimaal een halfjaar.” Als alles goed besproken is laat u uw dochter en uw zoon zelf de keuze maken.

Jan Eversdijk, ambulant hulpverlener bij KOC

Nieuwe vraag

Mijn moeder past wekelijks op haar kleinkinderen. Nu zijn mijn andere zus en ik ook zwanger en geeft mijn moeder aan dat het oppassen haar te veel wordt. Dat voelt oneerlijk. Kunnen we dat laten merken?

Reageren kan op sociale media en via mail.
Zelf een vraag insturen? Graag!