Jorge cá Pai (55) glimlacht. Hij zegt dankbaar te zijn dat hij als vader van vijf kinderen op die manier voor inkomen kan zorgen. Als hij later zijn levensverhaal vertelt begrijp ik wat hij bedoelt, want wat heeft deze man een moeilijk leven achter zich! Overigens was ik Jorges winkeltje voorbijgelopen als Gerda Klaver en Marianne van Helden me er niet op hadden gewezen. De twee leidende krachten achter het project van Stichting Kimon in Guinee-Bissau wilden graag laten zien waar het in hun werk om draait: gehandicapten weer een plekje geven in de samenleving, en Jorges brillenzaak is daarvan een mooi voorbeeld.

Jorges leven startte heel anders. Met de diagnose cerebrale parese, hersenbeschadiging. Die aantasting van de spieren tot gevolg heeft. Zijn familie wist wat hij echt mankeerde: Jorge ‘bewees’ met zijn handicap van een boze geest bezeten te zijn. Daarom besloten ze hem in een rivier te laten verdrinken. Als Jorge erover vertelt is het alsof ik het verhaal van Mozes in de Nijl hoor. Ook Jorge wordt door een passerende vrouw weggehaald bij het water. Uiteindelijk neemt een zendelinge de zorg voor hem op zich en via haar wordt de christelijke gemeente zijn nieuwe thuis. Diverse baantjes volgen, waarvan de laatste die van monturenverkoper.

De gemeente toerusten als een veilige plek voor gehandicapten: Gerda en Marianne doen niets liever dan dat. Maar dat toegerust worden begint wel met bekering. Want ook kerkmensen moeten van hun vrees voor gehandicapten verlost worden. Jorge zou het vast anders formuleren: „Ze moeten met een andere bril op naar mij leren kijken.”