Volgens Stichting Donorkind, die de belangen van donorkinderen behartigt, is het belangrijk om „bij iedere kliniek te kijken of de archieven kloppen”. „Ik verwacht dat het op veel meer plekken een rommeltje is”, zegt voorzitter Ties van der Meer. „Van een paar klinieken weten we dat er helemaal geen dossiers zijn, of dat deze vernietigd zijn. Wat we nu weten is het topje van de ijsberg.”

Sinds 2004 worden gegevens van donoren landelijk geregistreerd en maakt een wet het mogelijk dat een donorkind kan achterhalen van wie hij of zij afstamt. Van der Meer: „Maar ook na 2004 zijn niet alle dossiers en archieven op orde. En dat zijn heel ernstige zaken.”

Het LUMC is een grote zoektocht begonnen naar de moeders die tussen 1977 en 2004 cliënt van het centrum waren, en naar de kinderen die na de behandeling zijn geboren. Zij worden opgeroepen zich te melden. Van der Meer pleit onder meer voor een door de overheid gefinancierde campagne om zoveel mogelijk mensen te motiveren zich te melden. „Bijvoorbeeld door posters of folders bij de huisarts of op plekken waar oudere mensen komen.” Bovendien moet er volgens hem aandacht zijn voor ondersteuning van ouders met een donorkind. „Ze moeten geholpen worden om met hun kinderen in gesprek te gaan. Veel mensen die in het archief van zo’n kliniek staan, weten dat niet. Zij weten niet dat ze een kind van een spermadonor zijn.”

Uit het onderzoek van het Leidse ziekenhuis naar het archief van de zaaddonorbank bleek dat van zeker tachtig kinderen de registratie ontbreekt. Verder bleken negen spermadonoren meer kinderen te hebben verwekt dan het toegestane maximum van 25. Met het zaad van een van hen zijn zelfs ongeveer negentig kinderen verwekt.