Sambis (22) woont in een zijstraatje van wat „de Bairo Militar”, de militaire wijk, heet, en dan zitten we midden in Bissau, de hoofdstad van Guinee-Bissau.

Dát ik met hem kennismaak is niet toevallig, want de vrouw die me bij hem bracht maakt gebruik van een bijzonder soort routeplanner. Je zou die de ”heggen en steggen-tomtom” kunnen noemen, want Gerda Klaver heeft een voorkeur voor plekken waar asfalt ophoudt en modder de route overneemt. De veldwerker van Stichting Kimon weet het precies: aan het eind van die hobbelweg woont een gehandicapte en die heeft onze hulp nodig.

Zo komen we ook bij Sambis terecht. Ik tref hem aan zoals hij er iedere dag bij zit: op een plastic stoeltje langs de weg. Sambis leeft als twintiger het leven van een hoogbejaarde. Hoe dat is gekomen? In zijn kinderjaren overleed zijn vader en dat betekent dat je ook je moeder kwijtraakt: zij gaat terug naar haar familie. Kinderen komen bij een oom terecht. Sambis kwam in een gezin waar al zeven kinderen rondliepen. Hij werd er ontvangen als „eentje te veel”. Toen hij tien jaar geleden uit een boom viel en ernstig letsel opliep werd dat „te veel” extra pijnlijk. Zo werd Sambis veroordeeld tot een leven als achterblijver. Want als iedereen vertrekt voor werk of school, heeft hij het nakijken. Stilletjes hoopt Sambis dat hij geopereerd kan worden. Maar wie gaat dat regelen? Gerda zegt toe er werk van te maken, want die operatie kan niet wachten, vindt ze.

Er moeten die middag meer onzichtbaren zichtbaar worden. Wie met Gerda meerijdt dient te rekenen op een tocht van uitstappen en instappen. Vergeet ook niet achterom te kijken. Want deze vrouw trekt een spoor van heling en zorg door het Guinee-Bissause land.