Nu we halverwege de actie zijn, weet u dat een van de projecten die we steunen dat van Stichting Kimon is in Guinee-Bissau. Daar zijn Gerda Klaver en Marianne van Helden bezig om gehandicapte kinderen een menswaardig bestaan te geven. Zo’n vijfhonderd staan er inmiddels op hun lijstje, maar nog veel meer kinderen komen in aanmerking. Maar dan moet je wel weten waar ze zijn. Kom tevoorschijn! is daarom het eerste wat klinkt zodra een dorpje is bereikt. En dat is omdat gehandicapte kinderen vaak weggestopt worden.

Zodra ze uit schuurtjes tevoorschijn komen wordt het spannend. Want deze kinderen moeten zoveel mogelijk in hun eigen omgeving geholpen worden en daar wacht hen meestal geen positief ontvangst. Precies daarom zijn de vrijwilligers die voor Kimon werken belangrijk. Ze zijn de oren en ogen van het project. Omdat ze kinderen geregeld bezoeken, rapporteren over hun situatie en in gesprek gaan met de vijandige omgeving. Als er dan een blind kind is gevonden, ontkom je er als vrijwilliger niet aan eerst zelf in zijn huid te kruipen. Geregeld gaan kinderen voor een paar dagen naar het ontmoetingscentrum van Kimon. Om daar in een warm bad van zorg te worden gedompeld. En op speelse wijze oefeningen te doen.

Blindemannetje en lepelrace hebben uiteindelijk hetzelfde doel: weggestopte kinderen een plekje op school, in een kantine of werkplaats geven. En tegelijk een ingrijpende verandering van visie op gang brengen in de families en in de dorpen: deze kinderen horen er bij!

Nu zijn er mensen die liever geld geven voor een fraai gebouw. Ze vergeten één ding: wat zich tussen de oren heeft genesteld en in ieders hart een plekje heeft gekregen, gaat veel langer mee dan wat in beton is gegoten. Akkoord, als dit project is afgerond en dat moment wordt gevierd, zal het gebruikelijke lint ontbreken en ook de spreekwoordelijke schaar zal er niet zijn. Waar wel kans op is? Dat een kindje vrijmoedig op iedereen afrent en hen met een ferme knuffel verwelkomt.