Dit deel van Drenthe heeft al langer mijn hart. Dat begon zo’n vijftien jaar geleden, toen ik met vrienden een aantal etappes van het Pieterpad liep. Langs dorpjes met namen als Schoonloo, Schoonoord en Sleen.

Het Wolvenspoor stelt niet teleur en geeft in deze wandeling van een uur een aardige dwarsdoorsnede van het Drentse landschap.

De route begint bij een kleine parkeerplaats; een houten bord markeert het startpunt. Wie hier op een ochtend in mei het autoportier opent, wordt getrakteerd op een vogelconcert.

Achter de parkeerplaats loopt het beekje de Elperstroom. Het gebied waar de wandeling doorheen loopt, is een beekdallandschap. Tot honderd jaar geleden hadden de boeren hier hun hooilanden. Later ontstonden door bosaanplant boswachterijen zoals Schoonloo en Grolloo. Sinds de jaren zeventig is dit gebied een beschermd natuurreservaat.

Het smalle bruggetje over de Elperstroom geeft direct al aan dat de route niet geschikt is voor rolstoelen of kinderwagens. Het eerste veld dat overgestoken moet worden is drassig. Waterdichte wandelschoenen komen goed van pas. Slalommend langs de ergste plassen is de bosrand te bereiken. Regelmatig ligt er een grote kei met een witte afdruk van een wolvenpoot: de markering van de wandeling.

Al snel doemt een dicht bos op met links van het pad naaldbomen en rechts beuken. De zonnestralen werpen hun licht op het zachte mos dat de bodem bedekt. Het is soms oppassen met al die uitstekende wortels en knoesten. Het bos voelt ietwat mysterieus aan; de bomen staan op veel plekken erg dicht naast elkaar. Na een kleine 2 kilometer laat ik het bos achter me. Schrikdraad, een klaphekje en uitwerpselen duiden op grazers.

De route gaat verder via een zanderig, slingerend pad door een heideveld. Een bankje met een fraai uitzicht over een paar vennetjes is een prima plek om even uit te blazen.

Het laatste stuk van de route gaat soms over modderige paden. Op de natste plekken zijn gelukkig houten vlonders aangelegd. De bomen staan links en rechts van de route met de voeten in het water.

Plotseling zie ik midden op het pad een zwart rund staan. Ik hoef het indrukwekkende beest gelukkig niet te passeren, de route gaat al eerder rechtsaf.

Nog een laatste keer over de Elperstroom over en de parkeerplaats is weer in zicht. Een wolf heb ik niet gezien, maar het volgen van zijn pootafdruk was meer dan de moeite waard.