Maar met deze bundel wil hij rekenschap geven van zijn pendelen tussen zijn politieke ambt en zijn rol als vader. En „omdat het belang van een goed gezinsleven niet overschat kan worden. Niet voor de ouders en kinderen, maar ook niet voor kerk en maatschappij.”

Veel aandacht in de seculiere media kreeg het vorige week verschenen boek in de Amerikaanse media niet, afgezien van enkele columns waarin een sneer werd gegeven naar de conservatieve opvattingen van de voormalige vicepresident. En het was niet de eerste keer dat Pence spot en hoon ten deel viel.

Enkele jaren eerder vielen de Amerikaanse media over hem heen toen bekend werd dat hij zich hield aan de zogenoemde Billy Grahamregel. Dat betekent dat een gehuwde man nooit alleen wil zijn met een andere vrouw dan zijn echtgenote. Pence werd weggezet als een hopeloze seksist die vrouwen hun eigen, zelfstandige rol niet gunde.

Kort daarop barstte de Me Too-beweging in de VS los en moesten verschillende seculiere commentatoren stamelend toegeven dat Pence voor een uitnemender weg koos.

Hetzelfde lijkt te gebeuren nu Pence een boek heeft geschreven over een goed gezinsleven. Niet omdat hij wil etaleren hoe goed hij en zijn vrouw Karen het hebben gedaan, maar vooral omdat hij zich zorgen maakt over de teloorgang van het gezinsleven in Amerika.

„De familie Pence is verre van perfect, maar de waarden die in dit boek worden beschreven, hebben hen geholpen bij elkaar te blijven en te floreren tijdens hun buitengewone levensreis in de openbare dienst”, zegt de uitgever.

In het boek geeft Pence aan de hand van eigen ervaringen waardevolle lessen die voor ouders van nu hun betekenis hebben. Een selectie.

1. Het geloof is fundamenteel voor een goed gezinsleven.

„Sommigen zetten studie, zaak en carrière op de eerste plaats, maar ik geloof dat God op de eerste plaats moet komen en dan de andere dingen”, stelt Pence. Hij beschrijft hoe hij als jongeman tot bekering kwam tijdens een jongerenbijeenkomst op de campus van de Asbury University. „Toen veranderde alles en werd mijn zicht op de wereld vernieuwd. Toen verloren dingen die voorheen belangrijk waren hun waarde. Het geloof in de Heere Jezus Christus werd het fundament van mijn leven.” Dat geloof heeft naar de overtuiging van de voormalige vicepresident vergaande consequenties voor het huwelijk, het gezin en het werk. „Dat geloof doortrekt alles, anders is het geen geloof. Het is het fundament waarop je hele leven is gebouwd.”

2. Bespreek niet je geloof, maar leef je geloof.

Pence beschrijft hoe hij en zijn vrouw Karen hun kinderen zijn voorgegaan in een leven naar de Bijbelse normen. „Natuurlijk hebben we de Bijbelse geschiedverhalen aan onze kinderen verteld. Natuurlijk hebben we hun christelijke liederen geleerd. En natuurlijk hebben we hen meegenomen naar de kerkdiensten. Maar het belangrijkste was hoe we ons leven leefden. Het heeft geen zin om allerlei gewichtige verhalen te vertellen en allerlei discussies met je kinderen aan te gaan over geloofszaken als je er niet naar handelt. Eerst en vooral moeten je kinderen zien dat je leeft uit je geloof en naar de regels van de Bijbel. Niet de argumentatie van de christelijke leer wint je kinderen, maar vooral dat ze zien dat het geloof je ernst is.”

3. Wees getrouw in het kleine.

Pence wijst er bij herhaling op dat het kinderoog scherp ziet. Daar moeten ouders zich van bewust zijn. „Opvoeding zit vooral in de kleine dingen”, zegt hij. Als voorbeeld noemt hij dat de receptionisten van zijn kantoor nooit tegen bellers mochten zeggen dat hij er niet was als het telefoontje niet uitkwam. Zij moesten dan zeggen dat hij niet beschikbaar was. Zo leerde hij zijn medewerkers en zijn kinderen om betrouwbaar te zijn. Hetzelfde geldt voor zijn verkeersgedrag. „Wees geen wegpiraat, maar houd je altijd aan de verkeersregels, ook als je haast hebt. Je wilt toch je kinderen leren respect te hebben voor regels en gehoorzaam te zijn aan het gezag.”

4. De eettafel is de belangrijkste pedagogische werkplaats.

Van zijn eigen ouders leerde Pence dat het samen eten „een enorm belangrijk vormend moment” is. Daarbij nam hij van hen over dat kinderen tijdens het eten vooral moesten zwijgen en luisteren. De ouders spraken. „Zo leren kinderen uit de gesprekken van hun ouders wat belangrijk is, welke argumenten aan een beslissing ten grondslag liggen, en zo zien kinderen ook wat hun ouders moeilijk vinden. Dat is essentieel voor hun vorming.” Vandaar dat hij gedurende zijn hele loopbaan alles op alles probeerde te zetten om bij het avondeten aanwezig te zijn en daarvoor zelfs belangrijke ontmoetingen aan zich voorbij liet gaan.

5. Breng waar nodig ook offers voor je kind.

Wanneer ouders offers brengen voor hun kinderen heeft dat volgens Pence drieërlei betekenis: ze ervaren de liefde van hun ouders, ze zijn vormend voor hun karakter en het zijn later dierbare herinneringen. Daarbij zoekt hij het niet in grote dingen. Als voorbeeld noemt hij dat hij zijn 5-jarig zoontje ooit meenam naar een auto-event waarbij hij vanaf de parkeerplaats kilometers met hem op zijn nek moest lopen om bij het evenemententerrein te komen. „De voettocht was zwaar. Maar jaren later herinnerde hij zich nog deze gebeurtenis en gaf er blijk van mijn doorzettingsvermogen te waarderen.”

6. Het gebed is je belangrijkste werktuig.

Elke opvoeder kent momenten dat hij het niet meer weet. Maar een christen hoeft niet hopeloos te zijn, zegt Pence. „Dan zit altijd nog zijn belangrijkste gereedschap in zijn rugzak: het gebed. Alleen, dat moet daar niet verroesten. Het moet gedurig worden gebruikt. Ouders moeten dagelijks samen bidden om wijsheid, kracht en moed bij de opvoeding van hun kinderen.”

7. Ten slotte: Tel uw zegeningen.

Pence noemt een gezond en stabiel gezinsleven een „zegen van onschatbare waarde”. Toen hem recent werd gevraagd of hij teleurgesteld was dat hij zich uit de campagne voor de komende presidentsverkiezingen moest terugtrekken zei hij: „Het was een pijnlijk besluit. Maar ik houd nog veel over. Ik heb een lieve vrouw en lieve kinderen. Dat is een grote zegen. Daar dank ik God dagelijks voor. En ik verlies liever de verkiezingen dan mijn gezin.”

De auteur is oud-hoofdredacteur van het Reformatorisch Dagblad.