Gebed om erbarmen
Onlangs hadden we ons oudste kleindochtertje te logeren, een vreugde en een opgave. Een vreugde omdat het je eigen bloed is, zij het indirect. Een opgave omdat je al een poos uit de kleine kinderen bent. Waar nog bij komt dat Anna een pienter kind is, dat vanaf het ontwaken tot het naar bed gaan tegen je aan kletst, van alles de reden wil weten en zo nu en dan koppig haar eigen weg gaat.
Door ervaring wijs geworden bedachten we een programma zonder toeters en bellen. Die leveren doorgaans meer tranen dan vreugde op. Het goede van het gewone geeft de meeste voldoening. Daarom trokken we in alle vroegte naar een kinderboerderij waar jongeren met een beperking onder leiding van een geduldige opzichter de dieren verzorgen en de hokken schoonmaken. We bewonderden de jonge cavia’s, streelden de geitjes, zochten naar de wandelende tak in een terrarium en keken met een mengeling van verbazing en afschuw naar een wanstaltig wolvarken.
Weer thuis bouwde ik met de kleine meid een trein van duplo, terwijl mijn vrouw boodschappen deed. Na haar terugkeer had ik even vrijaf en bracht zij onze kleine logee de kunst van het punniken bij. Het verleden keerde terug. Als klein ventje leerde ik diezelfde vaardigheid, waarmee je met behulp van een klosje met spijkertjes erop, een prikpen en een bol wol een koord kunt vervaardigen. Het exemplaar van mij mat destijds 25 meter. Ik ging ermee naar de flat tegenover ons huis, reisde met de lift naar de achtste verdieping en liet daar het koord neer. Beneden stond een vriend die het voor de familie kon bevestigen: hij haalde de grond!
De tweede helft van de middag nam ik weer voor mijn rekening, met een puzzel. Met haar knietjes op de woonkamertafel zocht onze kleindochter de randstukjes. Het slot van de middag ging heen met het lezen van ”De boze koster” van W.G. van de Hulst. Verdroomd zat ze naast me te luisteren; hét bewijs dat de meesterverteller van weleer kinderen nog steeds weet te boeien.
Toen ze op bed lag, had ik eindelijk tijd om kennis te nemen van het laatste nieuws. Over afgeslachte baby’s in Israël. Palestijnse peuters die zwaargewond of levenloos onder het puin vandaan waren gehaald. Ik probeerde me voor te stellen hoe het zou zijn als Anna een van hen was, en brak mijn gedachten bewust af. Sommige voorstellingen gaan de menselijke maat te boven en kun je beter omvormen tot een gebed. Heere, gedenk ons nageslacht. Erbarm U over de kinderen van Israël. Ontferm U over het kroost van Ismaël.
