Het is ook een land waar de islam en het boeddhisme elkaar ontmoeten en waar geen ruimte is voor de enkele duizenden christenen die onder de radar moeten leven. Afghanistan is straatarm en de afgelopen 200 jaar –generatieslang– een slagveld van oorlogen.

Vanaf 2021 kwam het land onder controle van de fundamentalistische taliban. Hiermee verdwenen gelijk veel toekomstmogelijkheden voor vrouwen. Vrouwen mochten niet meer studeren. Recent werden de laatste schoonheidssalons gesloten en hebben vrouwen geen toegang meer tot (pret)parken en natuurgebieden.

In nagenoeg alle provincies mogen meisjes vanaf hun 13e niet meer verder studeren. Afghaanse vrouwen en meisjes gevangen in het middeleeuwse denken van de taliban. Wat de ISAF, Amerika en bondgenoten, in twintig jaar opbouwde, wordt binnen een paar maanden tenietgedaan.

Het MMCC is een humanitaire non-profitorganisatie in Kabul en is jaren geleden opgericht om kinderen door middel van sport, spel en jongleren te helpen met het verwerken van oorlogstrauma’s en hun meer zelfvertrouwen te geven. Inmiddels zijn er, met toestemming van de taliban, 32 teams door heel het land. Deze teams worden nu ook ingezet in het aardbevingsgebied rondom Herat. Voor de kinderen daar een klein lichtpuntje; een moment waar ze voor even de zwaarte van hun leven vergeten en weer kind kunnen zijn.

Op twee locaties in de armste wijk van Kabul mocht ik een kijkje nemen bij MMCC. Een hobbelige zandweg met sporen van ontplofte landmijnen en in de omgeving lemen hutjes bracht ons naar de locaties. De warmte van de middagzon, het stof uit de bergen vermengd met smog uit Kabul, de geur van een vuilnisbelt en de vaalbruine kleuren maakten het tot desolate plekken. Die werden snel opgefleurd door kinderen die met ballen en kegels aan het jongleren waren. Trots kijkend als het lukte, zoekend naar een goedkeurende blik en stralend van geluk.

Na de voorstellingen wilde ik portretten van de kinderen maken. Straatarme kinderen, vaak op blote voeten en met een groezelig gezicht en kleding. Omdat het er veel waren werd mij gevraagd er enkele uit te kiezen. Dat wilde ik niet, dat zou uitsluiting betekenen. Ik wilde iedereen fotograferen of anders niemand. Dat mocht en de ruim tachtig kinderen stonden vol verwachting, keurig in een rij en vol ongeduld te wachten. Hier en daar met harde hand gecorrigeerd door een begeleider.

Door de lens keek ik de kinderen recht in hun ogen. Ik zag er oorlog maar ook hoop in. De een zelfbewust, de ander onzeker en zoekend naar een lach van de fotograaf.

Telkens als de sluiter klikte, ging het door mijn hoofd: deze meisjes hebben geen toekomst, alleen weten ze het nog niet.

Later tijdens mijn reis zag ik ergens een schilderij van een Afghaanse vrouw in een boerka. Haar ogen verborgen achter het fijne gaas. Op haar hoofd droeg zij een vogelkooitje met vogeltjes, een stil protest. Ik werd overvallen door een triest gevoel. Afghanistan: een donker land.

Carel Schutte (1958) heeft een ongekende passie voor en nieuwsgierigheid naar het fotograferen van mensen. Hij fotografeert het liefst personen aan 
de rafelige randen van de samenleving, daar waar veel wegvalt en mensen zichzelf zijn. Hij benadert iedereen vanuit het oogpunt dat elk mens uniek en gelijkwaardig is.

www.mmccnetherlands.org