Als ik naar het werk rijd, geniet ik altijd eventjes van dat overzichtelijke bord. En iedere morgen denk ik weer: dit is dus het eindpunt van de nivellering. Alle posters exact even groot. Met allemaal precies evenveel tussenruimte. Geen biljetten meer die toch stiekem een beetje over elkaar heen zijn geplakt. Of posters die half afgescheurd zijn. Het is allemaal voorbij. En blijkbaar hebben we de verkiezingsposters stilletjes ook genationaliseerd. Want ik zie amper nog ergens op een raam van een woning hangen.

Vroeger ging dat wel anders. Ik kom uit een echt SGP-nest en natuurlijk moest bij iedere verkiezing op hetzelfde raam de oranje poster worden opgeplakt. Het was toen trouwens ook nog een echte verkiezingsstríjd die zich niet alleen afspeelde tússen partijen, maar ook bínnen partijen. Sommige plakkers aarzelden namelijk niet om de naam van de SGP-lijsttrekker van het biljet af te knippen als die niet van de goede kerk was. Of je smokkelde wat bij het opplakken, zodat de naam van de lijsttrekker, die niet helemaal de gewenste ligging had, net niet zichtbaar was.

In het tijdperk van de totale gelijkheid is dat allemaal voorbij. Van een verkiezingsstrijd kun je trouwens amper nog spreken. Uit angst voor Omtzigt houden de anderen zich in, al hebben ze het onderwerp bestaanszekerheid wel snel van hem overgenomen. Niet ten onrechte, als je leest wat er in dit nummer geschreven word over hoe jongeren kunnen lijden onder onzekerheden die er zijn als het gaat om het leiden van een normaal leven.

De verkiezingsstrijd is intussen over voor hij goed en wel begonnen is. Het is wachten op de strijd ná de verkiezingen. En nu maar hopen dat de formatie iets gaat lijken op die overzichtelijke, voorgedrukte verkiezingsborden.