Kleurloos. Dat zijn de polders op een regenachtige, grauwe dag. Laaghangende, grijze wolken, dito nevels, zwarte akkers. Lange wegen langs lange sloten. Alles recht. Tenminste, die wegen waar je als bezoeker op rijdt als je van A naar B moet. En juist daarom is de Bollenroute, die van 27 april tot en met 5 mei weer is uitgezet door de Flevo- en de Noordoostpolder, ook zo leuk. Want die route voert niet alleen over die kaarsrechte wegen, maar doet de automobilist soms ook een smal, hobbelig kronkelweggetje kiezen langs bermen vol kuilen en plassen. En juist ook daar breekt de grijsheid open in de schitterende kleurenpracht van uitgestrekte velden met tulpen.

De Bollenroute, die leidt door een klein stukje Flevopolder en vervolgens langs zo ongeveer alle verborgen hoekjes van de Noordoostpolder, kan op elk willekeurig punt begonnen worden. Boven Lelystad of in een van de dorpjes rond Emmeloord. Op zich is het wel grappig om via de A6, vanuit het zuiden, aan te komen rijden. Eerst is er Almere in al z’n moderne verschijningsvormen. Futuristische flatgebouwen, woonblokken en rijtjeshuizen frissen met hun felle kleuren het eentonige polderaanzien op. Het aantal afslagen richting de diverse wijken van het uitgestrekte Almere lijkt ontelbaar. Een metropool op de zeebodem.

Vervolgens is het weer een heel stuk vlak en weids, aan beide kanten. Dan komt Lelystad in beeld. Drukte op de weg, afslagen, en dan is er de mogelijkheid om via afslag Lelystad-Noord op de Bollenroute te komen. Via een parallelbrug naast de Ketelbrug gaat het richting Noordoostpolder en daar begint de route pas echt. Overal zijn er de uitgestrekte bollenvelden met hun fascinerende kleurenpracht. De route schampt als het ware het dorp Urk. Wie dat wil, kan dus de route mooi combineren met een bezoekje aan dit voormalige eiland. Er is genoeg te doen en te zien.

De route gaat verder. Linksaf, rechtsaf, het gaat allemaal buitengewoon voorspoedig. De ene weg rijgt zich aan de andere. Dan zijn de akkers groen, dan weer omgeploegd en zwart. Tot ineens weer een kleurige rechthoek het ritme van donkere grauwigheid onderbreekt. Gele tulpen, rode tulpen, paarse tulpen, witte tulpen, roze tulpen. Tulpen in de knop en tulpen in bloei. Hoeveel zouden er hier toch wel niet staan? Honderdduizenden. Dat in ieder geval.

Ongenade
En dan gaat het ineens helemaal mis. Net voorbij Urk is de weg afgesloten. Een omleiding. En als je het in de polder over een omleiding hebt, is het ook echt een omleiding - met de nadruk op de eerste twee letters. Wanhopig word je ervan. Zou daar dan eindelijk weer een bord staan dat het mogelijk maakt de tulpenroute te vervolgen? Draaien, linksaf, rechtsaf, en dan eindelijk is er ergens vlak bij het dorp Tollebeek weer een bord met een tulp. In hoerastemming kan de tocht vervolgd worden. Want nu wordt het pas echt leuk. De rechte wegen worden verlaten en het kronkelen tussen de akkers begint. Het is goed te zien dat de Noordoostpolder eerder aangelegd is dan de Flevopolder. De bomen zijn forser, de huizen ouder en de wegen slechter - de binnenweggetjes, waar je normaal niet komt, wel te verstaan.

De namen van de wegen zijn overigens ook opvallend. Want hoe komen de naamgevers nu toch aan de ”Weg van de ongenade”? Waarschijnlijk spookte het hier vroeger, toen het zilte sop de bodem nog bedekte. Iets verderop is namelijk de Wrakkenweg, en dat klinkt behoorlijk onheilspellend. Minder onheilspellend zijn de vergezichten over de bloeiende, kleurige tulpenvelden. Het enige verkeer waar je op deze smalle weggetjes hinder van hebt is het landbouwverkeer. Monsterlijk brede trekkers en machines die nogal moeilijk uit kunnen wijken in de drassige bermen. Want drassig is het hier zo ongeveer altijd.

Weidsheid
Wie even de auto aan de kant zet en de moeite neemt het blik te verlaten, raakt onder de indruk van de weidsheid van dit stukje Holland. De wind ruist in de groenende takken van de bomen en verder is het stil. Echt stil. En toch helemaal niet saai. De stille kleurenpracht van de tulpen is indrukwekkend genoeg.

Maar de route is lang en we moeten weer verder. Het dorpje Espel. Een stille, trieste en treurig ogende buurtschap. De kerktoren van de protestantse kerkgemeenschap Una Sancta zou ongetwijfeld de hoofdprijs winnen als er verkiezingen voor de lelijkste kerktoren van Nederland gehouden werden. Hij houdt het midden tussen een dikke hoogspanningsmast en een fabrieksschoorsteen. De wijzers van de klok zijn echter nog helemaal bij de tijd, ondanks de roestvlekken. Overigens heeft het hele kerkgebouw weinig tempelallures. Alleen een gebrandschilderd venster in de zijmuur doet kleurigheid vermoeden en prikt daarmee uit boven de morsigheid.

Het dorpje is klein. Voor je het weet rijd je weer tussen de akkers. Meer tulpen en nog meer tulpen. Soms valt er een zonnestraal door de donkere wolken en dan lijkt het alsof de velden de kleuren reflecteren. Prachtig.

Voorproefje
Lemmer in zicht. Dat is Friesland en dus blijft de route keurig aan de polderkant. Nog meer geslinger, nog meer velden. En aan deze oostkant van de Noordoostpolder ook bossen. Echte bossen, die soms al een voorproefje van de Veluwe lijken te geven.

De route is aan de lange kant, maar je kunt hem naar believen inkorten. Volg je hem helemaal, den ben je al gauw een paar uur onderweg. Overigens heeft de VVV ook fietsroutes tussen de bollenvelden in de aanbieding. Zeker aan te bevelen als de temperaturen weer wat stijgen en de zon schijnt.

Wie onderweg ook nog iets anders wil zien dan tulpen, kan bijvoorbeeld terecht in Theeschenkerij Alfheim. Verder is er voor de geïnteresseerde bezoeker natuurlijk nog het Museum Schokland en het Museum Nagele. En wie meer wil weten van bloemenpracht, die moet zeker een bezoekje brengen aan de Orchideeën Hoeve, een van de grootste kwekerijen van Europa.

Meer informatie over de Bollenroute is te vinden op www.tulpenfestival.nl of te krijgen bij VVV/ANWB Noordoostpolder, telefoon: 0527-612000.