Danken kan niet zonder aanbidden
Voor hedendaagse christenen die met beide benen in de wereld staan, kan het houden van een dankdag zomaar een beproeving worden. Want wat valt er te danken in een wereld met oorlogsgeweld, waarvan de beelden deze dankdag op het netvlies staan? Wat valt er te danken als een ernstige ziekte de familie, het gezin of je eigen leven plots binnenkwam? Wat valt er te danken als de zorgen om kinderen zich opstapelen?
Die zorgen en die gebrokenheid moeten we op een dankdag niet te snel aan de kant schuiven en eraan voorbijgaan, alsof die niet bij danken zouden passen. Op deze dankdag is het goed om ook stil te staan bij de pijn van het leven en bij het leed van de wereld. Het past juist de christelijke gemeente om te bidden voor een wereld in nood en de zorgen van gemeenteleden samen te dragen. Niet om je daarop blind te staren, maar om je oog te richten op God Die boven alle dingen staat, ook als je die belijdenis moeilijk kunt rijmen met het bestaan van leed en lijden.
Tegelijkertijd kunnen al die zorgen niet het leidmotief van het gebed zijn op deze dag. In de eerste plaats omdat deze dankdag vooral bedoeld is om te danken voor gewas en arbeid. Hoeveel reden er ook is om te danken voor andere zegeningen, deze dankdag is oorspronkelijk bedoeld om God te danken voor wat Hij afgelopen seizoen gaf in de groei van gewassen op het land.
Hij gaf dat zaden ontkiemden, dat er groei was, dat de zon scheen, dat het op Zijn tijd regende; Hij gaf dat er werd geoogst, dat er van die gewassen voedsel kon worden geproduceerd. Hoe gewoon dat ook lijkt voor de gemiddelde stedeling, iedereen weet dat er niets vanzelfsprekend is aan voldoende voedsel. Een dag als deze oefent daarom in afhankelijkheid en dankbaarheid.
Dat brengt meteen bij een tweede reden om niet de zorg en gebrokenheid leidend te laten zijn in de gebeden van deze dag: de goede gaven van gewas en arbeid brengen bij de Bron van al dit goede, de Heere God. Het past iedereen Hem te danken, niet alleen voor wat Hij geeft, maar veelmeer, vooral en vooreerst voor Wie Hij is. Het gebed dat Jezus leerde, kan ook op dankdag ons dankgebed stempelen. De eerste bede van dit Onze Vader is immers gericht op de heiliging van Gods Naam: Hem te loven en te prijzen om Zijn almacht, wijsheid en goedheid. Het gebed eindigt ook niet voor niets met een doxologie, een aanbidding op Wie de Vader is. De bede om dagelijks brood en de dankbaarheid daarvoor worden zo voorafgegaan door de heiliging van Gods Naam en gevolgd door de aanbidding van Hem. Deze lofprijzing zou al het bidden en danken op een dankdag moeten stempelen.
Het hoogste doel van het leven van de mens is –om de Westminster Catechismus te citeren– de verheerlijking van God en het zich verheugen in Hem. Daarom geeft Hij het leven, daarom onderhoudt Hij dat, daarom geeft Hij tijd, daarom geeft Hij gewas, voedsel en arbeid. En daarom geeft Hij een dankdag.
