Dode baby’s zijn nu munitie geworden
De oorlog tussen Israël en Hamas is nog maar twee weken oud, en nu al vraag ik me af: kunnen we nog dieper zinken als mensheid? Ik betwijfel het. In pogingen om aan te tonen hoe beestachtig de ander is, wordt deze dagen volop benadrukt dat de ander zelfs over lijken van kinderen gaat. Letterlijk.
Het begon allemaal na de gruwelijke aanval van Hamas op zaterdag 7 oktober. Dat die gruwelijk was, hoeft weinig betoog. Toch namen sommige verdedigers van Israël de gelegenheid te baat om een en ander nog wat verder aan te dikken. Zo zouden er in een kibboets veertig onthoofde baby’s zijn gevonden. Het was het ultieme bewijs dat Hamas gelijk staat aan Islamitische Staat, of nog erger is.
Sluitend bewijs voor die veertig onthoofde baby’s is er echter niet. Gelukkig niet. Dat hele dorpen zijn uitgemoord, inclusief kinderen, is al gruwelijk genoeg.
Maar de toon was gezet. In wat zou komen, zou Hamas zijn uiterste best doen om aan te tonen dat het juist Israël is die kinderen vermoordt. Wat volgde, was een misselijkmakende stroom berichten van Palestijnen die dode en zwaargewonde kinderen uit het puin halen van ingestorte gebouwen in de Gazastrook, na raketaanvallen door Israël. Huilende vaders, moeders, kinderen die verdwaasd en verbijsterd achter een draagbaar aanlopen: als ik me er niet tijdig voor afsluit, raak ik óf afgestompt óf loop ik op een andere manier schade op.
Het eerste gevaar, om afgestompt en cynisch te worden, is voor mij denk ik het grootst. Het is de beroepsdeformatie waar journalisten, zeker in oorlogstijd, makkelijk aan ten prooi kunnen vallen. Ik constateer met cynisme dat dode baby’s in de oorlog niet alleen het slachtoffer zijn, maar zelf ook munitie zijn geworden.
Munitie waarmee de andere partij een voltreffer krijgt, zodat hij als beest kan worden afgeschilderd. Dat is, impliciet of expliciet, vrijwel altijd het doel: dat de ander ontmenselijkt wordt. En met ongedierte hoef je geen medelijden te hebben; dat moet je verdelgen.
Het is precies daar waar ik een grens wil trekken. Zodra menselijk leed het vehikel wordt dat je eigen gelijk moet bevestigen, gaat er iets gruwelijk mis. Het leed wordt dan instrumenteel gemaakt voor je eigen agenda. Het gaat dan niet meer om het lijden van die concrete jongen in Israël, dat specifieke meisje in Gaza, maar om het halen van je eigen morele gelijk. En ja, dat gevaar is voor een doorgewinterde Israël-fan net zo groot als voor een verstokte Hamas-adept.
