Filmpjes van vermoorde mensen kijk je niet ter ontspanning
Soms heb je een ander nodig om helder te krijgen waar je mee bezig bent. Dat was voor mij het geval in de dagen na de aanval van Hamasterroristen op Joden in Israël. Ze slachtten er zeker 1300 mensen af. Mannen, vrouwen, kinderen, baby’s. Een explosie van moordzucht was het.
Velen zijn van mening dat het Israëlische leger net zo slecht is als Hamas. Of misschien nog wel slechter, want Israël zou gewoon staatsterrorisme uitoefenen. Vooral de Turkse president Erdogan zegt hier ontroerende dingen over. Terwijl hij ondertussen geen middel schuwde om de Koerden in eigen land uit te roeien. Poetin is ook iemand die met betraande ogen spreekt over de slachtoffers die er zijn te betreuren in Gaza. Maar ondertussen sloeg hij de afgelopen dagen, wetend dat de ogen van de wereld even niet op Rusland en Oekraïne gericht waren, nog maar eens extra hard toe.
Ondertussen struinde ik de nieuwswebsites af en scrolde ik eindeloos door de posts op X, het vroegere Twitter. Het ene filmpje was nog gruwelijker dan het andere. Het onderscheid was soms alleen dat de ene post stelde dat baby’s onthoofd waren door de terroristen, terwijl andere meenden dat ze alleen maar –ja, dat was echt het niveau van de discussie– in brand waren gestoken. Sommige mensen op X die ik volgde, zetten in een halfuur tal van filmpjes van vermoorde Joden of gedode Gazanen online.
Toen vertelde een kennis me dat hij had ontdekt dat hij ongemerkt aan het kijken was of de dodentallen tussen Israëliërs en Palestijnen met elkaar in evenwicht kwamen, zodat Palestijnen net zo veel pijn zouden voelen als Joden. Ik keek hem geschokt aan. Niet om wat hij zei, maar omdat ik bij mezelf hetzelfde had geconstateerd. Alleen al het feit dat ook ik zo diep gezonken was, is eigenlijk te gênant om te zeggen.
Ja, we moeten weten wat er gebeurde. En het is goed dat Israël ongecensureerde video’s heeft laten zien aan regeringsleiders van de Verenigde Staten en de EU. Maar filmpjes van vermoorde mensen kijk je niet ter ontspanning met een bakje pinda’s onder handbereik. Dus wist ik wat me te doen stond: Veel mensen ontvolgen, stoppen met het eindeloos scrollen door al die posts voor of tegen Israël of de Palestijnen, en niet meer proberen anderen te overtuigen van mijn gelijk door zelf statements te plaatsen. Omdat het de vrede volstrekt niet bevordert, maar de haat –ook bij mezelf– wel.
