Met wensdenken wint niemand de oorlog
Toen eind mei, begin juni, Oekraïne het tegenoffensief opende tegen Rusland waren velen in het Westen optimistisch gestemd. Een halfjaar eerder wisten de Oekraïense strijdkrachten immers grote stukken land met gemak op de Russen te heroveren. Dat zou nu opnieuw gebeuren, zo was de verwachting.
Twee maanden verder blijkt dat een belangrijke Oekraïense doorbraak is uitgebleven. Het Russische leger heeft zich een halfjaar geleden teruggetrokken en zich ingegraven. De Russen hebben stellingen betrokken die het hun mogelijk maken het slagveld beter te controleren.
Uit de berichten van het front blijkt dat de Oekraïense strijdkrachten slechts langzaam oprukken. De verliezen aan Oekraïense kant zijn hoog. De Kyiv Post, een Oekraïense krant, sprak onlangs met verschillende soldaten om zich een beeld te vormen van de situatie. De infanteristen vertellen dat de Russen te veel tijd hebben gekregen om zich te hergroeperen.
Daarbij komt dat er overal mijnen liggen, zodat de Oekraïense militairen „met een slakkengang vooruitkomen”. Onder de mijnenruimers, die voor de troepen uit gaan, vallen veel slachtoffers.
Ook infanteristen sneuvelen. „Voor iedere honderd meter die wij aan land winnen, verliezen we vier of vijf man”, zegt een soldaat. Veel militairen gaan er intussen van uit dat ze vroeg of laat geraakt zullen worden door vijandelijk vuur.
Deskundigen verwachten een loopgravenoorlog zoals die in de Eerste Wereldoorlog is gevoerd. Vier jaar lang kwamen de strijdende partijen toen geen stap verder. Wel vielen er duizenden en nog eens duizenden slachtoffers aan beide kanten. Oekraïne moet zich afvragen of het de oorlog op deze manier wil voortzetten.
Intussen blijft Moskou na het opzeggen van het graanakkoord steden als Odesa bestoken. Zelfs het oude centrum van de havenstad ligt zwaar onder vuur.
Toch schijnt dit alles niet van invloed te zijn op het moreel van het Oekraïense leger. Opgeven of overgeven is voor Kyiv geen enkele optie. De consequenties daarvan zouden voor de bevolking van het Oost-Europese land nog veel erger zijn dan alles wat er nu gebeurt.
Als Oekraïne standhoudt en doorvecht, moet het Westen achter het land blijven staan. Steun aan Oekraïne lijkt een kwestie van de lange adem.
Een paar weken geleden was er de hoop dat een muiterij binnen het Russische leger president Vladimir Poetin zou opbreken. Dat is niet gebeurd. Hij is helaas nog –lang– niet weg. Het Westen hoopte op snelle successen voor Oekraïne en had hoge verwachtingen van wapens als de Leopard-2 tanks en clusterbommen. Van de pantservoertuigen liggen er inmiddels diverse op de schroothoop. De Oekraïense aanval die woensdag in het zuidoosten is ingezet, wekt opnieuw hoop. Maar de realiteit laat zien dat met wensdenken van het Westen geen oorlog wordt gewonnen.
