Bijsterbosch woont aan de Molijnstraat in Haarlem, pal tegenover de huizenrij waarop woensdagmorgen vier iepen belandden. Hij zag alles gebeuren, vertelt hij, zittend aan de eettafel.

Lees ook

Zomerstorm Poly doet het spoken in Lelystad

„Ik werk in een strandtent, maar heb op woensdag altijd vrij. Ik had net de kinderen naar school gebracht, hier op de hoek van de straat. Toen ik terugliep, zag ik dat een boom aan het einde van de straat helemaal scheef hing. Hij was al gescheurd, ik zag het hout echt al uit de stam steken. Er reden veel auto’s, want dit is een drukke straat. En vanaf de weg was niet goed te zien dat de boom zou gaan vallen. Ik heb heel even getwijfeld, wilde eerst binnen blijven. Want het regende en waaide keihard, het was gevaarlijk op straat. Maar toen ben ik toch maar weer de straat op gegaan. Ik ben op de weg gaan staan en heb heel hard gezwaaid naar de auto’s dat ze moesten stoppen. Dat deden ze gelukkig ook. Slechts enkele momenten later ging de boom inderdaad om, dwars over de weg. Ik ben superblij dat ik naar buiten ben gegaan, zeker in de wetenschap dat een paar straten verderop een vrouw is overleden nadat er een boom op haar auto viel.”

Ellende

Die eerste ontwortelde boom was pas het begin van de ellende in de Molijnstraat. Inmiddels stond Bijsterbosch weer binnen, waar hij vier bomen een voor een op de huizen van de overburen ziet vallen. „Je ziet de stoep omhoogkomen en die boom heel rustig naar voren zakken. Je hoort het geluid van de dakgoot die breekt. En toen de grootste boom viel, leek het wel of het licht in de kamer werd aangedaan, omdat de schaduw opeens weg was. Zo immens is dat ding. Dan besef je je wel dat je niets tegen dit soort natuurgeweld kunt doen.”

Bejaard stel

In de razende storm sprint Bijsterbosch nóg een keer naar buiten. „Ik zag opeens dat een van de overburen, een bejaard stel, boven voor het raam stond te kijken naar de gevallen boom, terwijl er ook voor hun eigen huis een staat. Toen ben ik voor hun huis heel hard gaan roepen en gebaren dat ze naar beneden moesten gaan. Je weet natuurlijk niet waar zo’n boom terechtkomt.” Uiteindelijk vallen er geen gewonden in de huizen die bedolven worden onder het groen.

Woensdagmiddag is de berging van de bomen inmiddels in volle gang. „Ik wil later bij zo’n bedrijf werken. Dan kan ik ook in bomen klimmen”, stelt een jochie dat –op teenslippers– met twee vriendjes naar de werkzaamheden in de Molijnstraat in Haarlem staat te kijken. De regen deert hen niet, evenmin als tientallen andere toeschouwers.

Voor hun ogen wordt met man en macht gewerkt om de vier ontwortelde iepen die bovenop een huizenrij zijn beland, op te ruimen. Een man bevestigt zichzelf met een tuigje aan de kabel van een hijskraan, strekt zijn benen, wordt van de grond getild en verdwijnt tussen de boomkruin, waar hij een touw om de boom gooit. Een kraantje grijpt de stam vast, waarna er een kettingzaag in wordt gezet. Slechts een moment later zweeft het frisgroene gevaarte los van de grond en wordt hij langzaam gekanteld, zodat hij horizontaal op de weg komt te liggen. Een applausje klinkt uit het publiek. De schade aan het dak van het net nog bedolven huis lijkt, op het eerste gezicht, mee te vallen.

Haarlem is een van de steden waar Poly flink heeft huisgehouden, vertelt een woordvoerder van de veiligheidsregio Kennemerland. Om 16.00 uur had de meldkamer van de brandweer in deze veiligheidsregio –waar negen gemeenten onder vallen– ruim 500 meldingen binnengekregen. Daarbij gaat het bijvoorbeeld om bomen die op auto’s of huizen waaiden en om rondvliegende dakpannen. Haarlem spant qua meldingen de kroon met zo’n 120 telefoontjes.

Nachtwerk

Twaalf patat met, elf broodjes hamburger en één vegetarische frikandel –voor zijn islamitische collega– heeft Lau Meijer zojuist telefonisch besteld. De man –kort grijs haar, brede lach, gestoken in een fluorescerend oranje pak– zit in z’n werkbusje. Achterin liggen verkeersborden.

Woensdagochtend om 8.00 uur begon zijn werkdag als wegafzetter en bomenberger. Vandaag zet hij niet, zoals meestal, wegen af voor maaiploegen. Omgewaaide bomen slokken de aandacht van Meijer en zijn elf collega’s op. Zijn werkdag zit er nog lang niet op, vreest hij. „Ik denk dat het nachtwerk gaat worden, zeker 2 of 3 uur.”

Van een paar omgewaaide bomen kijkt hij niet op, maar vandaag zijn het er wel erg veel, zegt hij met een lach. Zijn taak: de weg afzetten en vervolgens de bomen van de weg slepen en de takken opruimen. Erg vindt hij het niet om in de storm buiten aan het werk te gaan. „Dit vind ik juist wel mooie werkdagen. Ik ben niet bang. Je moet gewoon heel goed om je heen kijken. En niet onder een boom gaan staan.”