Ook deze keer zat de charter volgepropt. Ondanks dat ieder jaar de stoelen dichter op elkaar lijken te staan, maakte ik het mezelf gemakkelijk en met enige vertraging gingen we de lucht in. Ik had bij het instappen al een bang vermoeden dat het een kinderrijke vlucht zou zijn, gezien het aantal wandelwagentjes dat mee moest. Maar het was erger dan ik had gevreesd. Op de rij voor en achter me en aan de andere kant van het gangpad naast, voor en achter me zaten welgeteld zeven kinderen. Ik kan leeftijden altijd slecht schatten, maar het waren baby’s of ietsjes ouder.

Al voor het opstijgen, begon het huilen. Nee, het krijsen. Want dat was het. En de ouders maar sussen en paaien. En elkaar opbeuren door te zeggen dat de kinderen zo heerlijk in slaap zouden vallen. Niet dus. Het was een krijsend koor van kinderstemmen en ik kreeg gedurende de bijna vijf uur durende vlucht steeds vaster de overtuiging dat die ouders voor de rechter gedaagd zouden moeten worden wegens kindermishandeling. Voor een kind dat tot z’n verstand gekomen is, kan de eerste keer vliegen een onvergetelijke belevenis zijn. Maar deze zuigelingen werden alleen maar bang van het geschud en het lawaai en de turbulentie. En geef ze eens ongelijk.

Een goed uur vóór de landing besloten alle kinderen samen een laatste krijsoffensief te beginnen. Het was niet om te harden. Ik keek schuin naar de bejaarde dame naast me en die keek terug. „Het is erg, hè?” zei ze. „Ja, het is erg”, antwoordde ik hartgrondig. „Maar er zijn ergere dingen”, zei ze er snel achteraan. Ik knikte instemmend.

„Ze zouden een afdeling van het vliegtuig moeten aanwijzen voor ouders met kleine kinderen”, schreeuwde ik tegen m’n buurvrouw om boven het gehuil uit te komen. Ze keek me lachend aan en zei: „Kijk om je heen: daar zitten we middenin.”