De sfeer in de hoofdstad Paramaribo doet nu niet echt vermoeden dat er op 1 juli een historische mijlpaal wordt herdacht. Er waren in de aanloop wel wat activiteiten en ook op de dag zelf zullen er plechtigheden zijn. Maar een uitbundige viering van Keti Koti, zoals de afschaffing van de slavernij onder Surinamers bekend staat, vindt dit jaar niet plaats.

Het slavernijverleden leeft niet echt bij Surinamers. Ze hebben momenteel met de gevolgen van de al zo’n vier jaar durende financieel-economische crisis hele andere dingen aan hun hoofd. Bovendien zijn veel mensen van mening dat de afschaffing van de slavernij tien jaar geleden al groots genoeg is gevierd. Toen was het 150 jaar geleden dat de slavernij in 1863 werd afgeschaft. Dat de slaven destijds nog verplicht waren om tien jaar lang betaalde arbeid te verrichten voor hun meesters, vinden de meesten minder van belang.

„We zijn ook wel een beetje moe van dat slavernijverleden”, zegt de 62-jarige Creoolse Mildred Allende, die zelf een nazaat van slaven is. „Er wordt zoveel gepraat, vooral sinds de Nederlandse premier in december excuses heeft aangeboden.” Sindsdien rollen verschillende groeperingen in Suriname kibbelend over straat, vooral omdat ze allemaal een hap uit de koek van 200 miljoen euro willen die Nederland heeft uitgetrokken voor Caribisch Nederland, Suriname en Nederland. Dat geld is bestemd voor bewustwording en het herdenken van het slavernijverleden.

Sommigen vinden dat bij lange na niet genoeg en eisen miljarden aan herstelbetalingen. Dat verdeelt Surinamers tot op het bot, want een meerderheid vindt dat overdreven. Ook het slavernijmonument, dat er na decennialange discussies eindelijk had moeten komen en door Nederland (uit die 200 miljoen euro) wordt betaald, houdt de gemoederen bezig. Het had zaterdag onthuld moeten worden, maar omdat er gesjoemeld zou zijn bij de toewijzing aan de kunstenaars, valt er helemaal niets te onthullen.

En dat terwijl een langgekoesterde wens van velen met dat monument in vervulling zou gaan. Ruim tien jaar geleden had de –inmiddels overleden– kunstenaar Erwin de Vries al een ontwerp klaar, maar het geld ontbrak om het te vervaardigen. Daarop werden door verschillende partijen inzamelingsacties gehouden, onder meer door de verkoop van goudcertificaten. Dat leverde behoorlijk wat op, maar al het geld van die acties is later als sneeuw voor de zon verdwenen.