Daarin onderzoekt hij Bachs meerstemmigheid in composities die niet voor een klavier bestemd waren, zoals een stuk voor luit of vioolsolo, en aria’s uit de ”Matthäus Passion” c.q. cantate BWV 115. De bewerkingen van ”Ich ruf’ zu dir” en ”Vor deinen Thron” vallen daar in zoverre wat buiten: die waren al voor orgel geschreven.

De beroemde Bachbewerkingen van Busoni (1866-1924) waren nieuwe creaties om het publiek te imponeren. Rozenboom daarentegen voegt geen noten aan de oorspronkelijke toe. Daarmee worden de stukken soms wat kaal. De polyfonie die je bijvoorbeeld in een luit­sonate hoort, komt op een klavier toch minder overtuigend over. Komt dat door de wetenschap dat er zo veel meer kan op een piano? En misschien spreken daarom de bewerkingen van de orgelkoralen me ook meer aan.

De zevende bewerking op deze cd, de Chaconne voor vioolsolo bewerkt voor de linkerhand door Johannes Brahms, lijdt niet aan het hiervoor genoemde euvel. Brahms heeft er een echt pianowerk van gemaakt. Het is indrukwekkend wat Rozenboom hier in de uitvoering van het stuk neerzet.

Als toegift heeft Rozenboom zelf een levendige fuga gecomponeerd op het thema van zijn liedje ”Brabant”. Dit zijn voor mij wel de topstukken van de cd. De opname is mooi transparant, de vormgeving zonder meer fraai.

Jan-Willem Rozenboom plays Bach - Seven Transcriptions; CD200003; € 20,-; bestellen: www.jwrozenboom.nl