Toch is het vrij duidelijk uit welk kamp die president moet komen. Hij moet volgens de wet een maronitisch christen zijn. Dat moet om sektarische spanningen in het tot op het bot verdeelde Libanon een beetje beheersbaar te kunnen houden. Iedere stroming heeft zijn eigen rechten.

Maronitische christenen vormen vanouds de grootste stroming in Libanon, al is vooral het aandeel sjiitische moslims sterk toegenomen. Desondanks hebben maronitische christenen nog steeds de belangrijkste posten in handen. Behalve de president leveren ze ook de hoogste commandant van het leger. De premier moet vervolgens soennitisch moslim zijn en de voorzitter van het parlement is altijd sjiitisch moslim. Hun vervangers zijn Grieks-orthodox, en ook de Druzen hebben hun eigen posities.

Ondanks die voorspelbaarheid wordt Libanon nu al maanden gegijzeld door besluiteloosheid. Dat komt vooral door Hezbollah, de oppermachtige sjiitische partij annex schaduwleger, die in delen van Libanon de dienst uitmaakt. Want iedere keer als er een stemming is in het parlement om een nieuwe president te kiezen, lopen de leden van Hezbollah weg. Daardoor wordt het vereiste minimum niet gehaald en kan er dus niet gekozen worden. Deze week gebeurde dat voor de twaalfde keer op rij.

Hezbollah doet dat steeds omdat de partij alleen zijn eigen kandidaat wil steunen en die dreigt te verliezen. Dat is de maronitische christen Suleiman Frangieh, een goede vriend van de Syrische president Bashar al-Assad. Hezbollah weet dat er met hem een president komt met wie de partij kan samenwerken. Er is één probleem: Frangieh ligt niet zo goed in zijn eigen gemeenschap. De belangrijkste christelijke partijen in het Libanese parlement steunen Franghies tegenkandidaat, Jihad Azour. Die heeft zijn sporen verdiend in de internationale financiële wereld (onder meer bij het IMF) en lijkt daarom een geschikte kandidaat om het door inflatie geplaagde Libanon weer een beetje op de rails te krijgen. Azour ligt ook beter bij de Golfstaten, die Libanon financieel steunen.

En zo is de presidentsverkiezing uitgemond in de bredere richtingenstrijd waaronder Libanon gebukt gaat. Wordt de nieuwe president een ‘sjiitische’ christen in de persoon van Frangieh, die mogelijk aan de leiband van Hezbollah en Iran komt te liggen? Of wordt het een ‘soennitische’ christen in de gestalte van Azour, die de banden met Saudi-Arabië gaat aanhalen? Of wordt het toch een van de vele mogelijke andere kandidaten, misschien zelfs iemand die de tegenstellingen kan overbruggen?

Het zou zomaar kunnen dat de Libanese politiek nog een heel tijdje nodig heeft om die vraag te beantwoorden. Het probleem is alleen dat de hyperinflatie die het land teistert daar niet op wacht.