Bubbel
Misschien had het wel te maken met het feit dat ik ook toen al aan vakantie toe was. Maar in een gesprekje met een collega beklaagde ik me over het feit dat sommige schrijvers hun lezers naar de mond praten. Met populistische praatjes op allerlei gebied krijgt een scribent de handjes namelijk heel makkelijk op elkaar. De regering is niet te vertrouwen, de ministers zijn zakkenvullers, belastinggeld wordt verkwist, Kamerleden zijn stemvee en Brussel streeft naar wereldoverheersing. Zelensky wordt in het zadel gehouden door nazi’s en de mainstreammedia geven een verkeerde voorstelling van zaken als het over Rusland gaat. Klimaatverandering is een complot, de natuur staat er prima voor en alle asielzoekers zijn gelukzoekers die alleen maar voor de centjes naar het rijke Nederland komen. En zo kun je moeiteloos nog een paar alinea’s volschrijven.
De collega en ik zaten genoeglijk bij elkaar met het doel samen een bijeenkomst voor te bereiden. Ik was helemaal op dreef en terwijl ik aan m’n koffie nipte, gooide ik alle frustraties eruit in de overtuiging dat zij me op alle punten volledig gelijk zou geven. Ze schreef tijdens mijn tirade zo nu en dan wat op en ook dat zag ik als een teken van hartelijke instemming. Eindelijk eens iemand die naar me luisterde en me begreep. Dacht ik.
Toen zette ze haar leesbril af en lachte me vriendelijk toe. „Zou het ook kunnen dat jij soms dingen die bepaalde auteurs schrijven niet wilt horen en dat je het daarom allemaal populistisch geroep vindt?” Oeps, die had ik niet zien aankomen. Opeens draaide de wind en klapperden de zeilen van m’n toornige bootje hard in de wind, terwijl het scheepje dreigde te kapseizen. Ik keek haar wat verward aan en had opeens heel veel behoefte om m’n koffiekom nog een keer te vullen met extra sterke koffie. Haar vraag was oprecht, dus die ik kon ik niet zomaar terzijde schuiven.
We praatten nog wat door en langzaam schemerde het inzicht in mijn denken dat ook ik inderdaad soms in een bubbel wegzak waarin ik anderen verwijt te zitten. Niet meer luisteren, iedere vorm van kritiek afdoen als populistisch en zo een echte discussie uit de weg gaan.
Het was een ontdekkend gesprekje. En het mooie: blijkbaar konden we het over sommige zaken oneens zijn –en blijven– en tóch hartelijk met elkaar blijven omgaan.
