„Die in de Zoon gelooft, die heeft het eeuwige leven; maar die de Zoon ongehoorzaam is, die zal het leven niet zien, maar de toorn Gods blijft op hem.”

„De goddelozen zijn als een voortgedreven zee, want die kan niet rusten. Haar wateren werpen slijk en modder op. De goddelozen, zegt mijn God, hebben geen vrede” (Jesaja 57:20, 21). Geen ziel kan echte rust vinden zolang hij niet tot Christus komt. Men kan evengoed rust zoeken in de top van een mast dan ze te zoeken in een onheilige, onbekeerde staat. Die buiten Christus zijn, hebben een onrustige standplaats en een onzeker leven. „Daartoe zult gij onder die volken niet stil zijn, en uw voetzool zal geen rust hebben; want de Heere zal u aldaar een bevend hart geven, en bezwijking der ogen en matheid der ziel. En uw leven zal tegenover u hangen; en gij zult nacht en dag schrikken, en gij zult van uw leven niet zeker zijn. Des morgens zult u zeggen: Och dat het avond ware! En des avonds zult gij zeggen: Och dat het morgen ware! Vanwege de schrik uws harten, waarmede gij zult verschrikt zijn” (Deuteronomium 28:65-67). Het is alleen door geloof dat iemands voet op een rots wordt gezet. Zondaars buiten Christus zijn hetzelfde als mensen die staan op de aarde die onder hen beeft, en hetzelfde als hen die steunen op een gebroken rietstaf. Want hoe kunnen zij vaststaan, die open liggen voor de toorn van God en elk ogenblik in gevaar zijn om in de put neer te storten?

Thomas Boston, 
predikant te Ettrick

(”Derde zevental preken”, 2005)