Toegegeven: bij zijn troonsbestijging in 2013 waren de verwachtingen hoog gespannen. Zo bezien, heeft hij die verwachtingen niet kunnen waarmaken. Nog zorgelijker is het dat de steun voor de monarchie in het land daalt.

Koning Willem-Alexander heeft vooral door zijn vakantie naar Griekenland in een tijd waarin het land zuchtte onder beperkende coronamaatregelen veel goodwill verspeeld. Hij en koningin Máxima keerden ijlings terug naar huis en wat volgde was een publieke schuldbekentenis van het koningspaar. En hoewel die ongetwijfeld gemeend was, had die toch iets van een toneelstukje.

Het kan niet anders of juist dit soort beelden en woorden blijven hangen in het collectieve geheugen. En verdringen dan maar al te gemakkelijk al die andere beelden, optredens en woorden van de koning. Hoe hij in juli 2014 reageerde op de ramp met de MH17, om maar iets te noemen; hoe hij zijn emoties durfde te tonen, wat de nabestaanden van de omgekomenen ontzettend goed deed. Een koning die niet schroomde om het intense verdriet over zijn verongelukte broer en een overleden vader te delen met anderen.

Een niet al te goed cijfer na tien jaar koningschap doet de roep om het afschaffen van de monarchie aanzwellen. Het koningschap zou niet meer van deze tijd zijn, het zou veel te veel geld kosten; kortom je moet het niet meer willen. Wie een beetje zicht heeft op de historie en op de diepe banden van ons land met het Oranjehuis kan niet anders dan concluderen dat hier veel te snel conclusies worden getrokken. En ook praktisch is er veel wat juist pleit voor een monarchie. Want wat je ook tegen het koningschap kunt hebben, een monarch staat in ieder geval boven de politiek. Hij is daardoor in potentie veel meer verbinder dan welke gekozen president ook. Wie daarbij ziet hoe prinses Amalia al vanaf haar vroege jeugd wordt opgeleid voor haar toekomstige ambt, kan ook moeilijk volhouden dat gekozen presidenten per definitie meer geschikt zijn als staatshoofd dan een koning of koningin.

Het Oranjehuis is zeker niet heilig. En onfeilbaar zijn koning en koningin evenmin. Daarbij is er meer dan genoeg in hun levensstijl en in hun uitingen over het geloof dat zorgen geeft. Alle reden dus dat hun onderdanen niet aflaten voor hen te bidden. Of, zoals het slot van het derde couplet van het Wilhelmus het de koning als het ware laat zeggen:

Die vroom begeert te leven,
bidt God nacht ende dag,
dat Hij mij kracht zal geven,
dat ik u helpen mag.